Sharon Jones & The Dap-Kings - I Learned The Hard Way
Oude soul, deel 2. Sharon Jones draait al wat langer mee, maar met het in 2007 verschenen 100 Days, 100 Nights kregen Sharon Jones en haar band The Dap-Kings eindelijk de erkenning die ze op dat moment al een aantal jaren verdienden. Het succes heeft Sharon Jones niet veranderd, want met I Learned The Hard Way gaan Sharon Jones & The Dap-Kings verder waar 100 Days, 100 Nights drie jaar geleden ophield. Sharon Jones & The Dap-Kings maken nog altijd muziek die is geworteld in de jaren 60 en 70 en combineert meerdere invloeden uit de soulmuziek van de betreffende periode. In tegenstelling tot de meeste van haar collega’s probeert Sharon Jones niet aan te sluiten bij invloeden van recentere datum. Neo-soul is ook op I Learned The Hard Way weer een vies woord. Door gebruik te maken van stokoude apparatuur sluit de muziek van Sharon Jones & The Dap-Kings naadloos aan op de soulmuziek uit de jaren 60 en 70. Pure retro dus, maar het is wel retro waar een enorme urgentie van uit gaat. The Dap-Kings (die overigens ook een tijdje met Amy Winehouse hebben gespeeld en naar verluid een flinke vinger in de pap hadden bij het tot stand komen van het geluid dat uiteindelijk terecht kwam op Back To Black) beheersen alle aspecten van de 60s en 70s soul tot in de puntjes en vermengen vrijwel ongemerkt allerlei invloeden, variërend van northern soul en deep funk tot gospel en disco. Het levert muziek op die niet had misstaan in de hoogtijdagen van Stax en Motown, wat nog eens wordt versterkt door de imposante stem van Sharon Jones. I Learned The Hard Way is door het retro karakter misschien geen plaat om heel druk over te doen, maar ondertussen zit je wel bijna 40 minuten op het puntje van je stoel (als je al kunt blijven zitten bij de aanstekelijke klanken van Sharon Jones en haar Dap-Kings) en smaakt I Learned The Hard Way na afloop alleen maar naar veel en veel meer. Sharon Jones heeft misschien niet de uitstraling en commerciële potentie van haar veel jongere Britse en Amerikaanse collega’s, maar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht veegt I Learned The Hard Way de vloer aan met de platen van diverse jonkiers die de afgelopen jaren de hemel in zijn geprezen door de internationale muziekpers. I Learned The Hard Way van Sharon Jones & The Dap-Kings is een verbluffend goede soulplaat. Niets meer, maar zeker ook niets minder. Erwin Zijleman
Oude soul, deel 2. Sharon Jones draait al wat langer mee, maar met het in 2007 verschenen 100 Days, 100 Nights kregen Sharon Jones en haar band The Dap-Kings eindelijk de erkenning die ze op dat moment al een aantal jaren verdienden. Het succes heeft Sharon Jones niet veranderd, want met I Learned The Hard Way gaan Sharon Jones & The Dap-Kings verder waar 100 Days, 100 Nights drie jaar geleden ophield. Sharon Jones & The Dap-Kings maken nog altijd muziek die is geworteld in de jaren 60 en 70 en combineert meerdere invloeden uit de soulmuziek van de betreffende periode. In tegenstelling tot de meeste van haar collega’s probeert Sharon Jones niet aan te sluiten bij invloeden van recentere datum. Neo-soul is ook op I Learned The Hard Way weer een vies woord. Door gebruik te maken van stokoude apparatuur sluit de muziek van Sharon Jones & The Dap-Kings naadloos aan op de soulmuziek uit de jaren 60 en 70. Pure retro dus, maar het is wel retro waar een enorme urgentie van uit gaat. The Dap-Kings (die overigens ook een tijdje met Amy Winehouse hebben gespeeld en naar verluid een flinke vinger in de pap hadden bij het tot stand komen van het geluid dat uiteindelijk terecht kwam op Back To Black) beheersen alle aspecten van de 60s en 70s soul tot in de puntjes en vermengen vrijwel ongemerkt allerlei invloeden, variërend van northern soul en deep funk tot gospel en disco. Het levert muziek op die niet had misstaan in de hoogtijdagen van Stax en Motown, wat nog eens wordt versterkt door de imposante stem van Sharon Jones. I Learned The Hard Way is door het retro karakter misschien geen plaat om heel druk over te doen, maar ondertussen zit je wel bijna 40 minuten op het puntje van je stoel (als je al kunt blijven zitten bij de aanstekelijke klanken van Sharon Jones en haar Dap-Kings) en smaakt I Learned The Hard Way na afloop alleen maar naar veel en veel meer. Sharon Jones heeft misschien niet de uitstraling en commerciële potentie van haar veel jongere Britse en Amerikaanse collega’s, maar zowel in muzikaal als in vocaal opzicht veegt I Learned The Hard Way de vloer aan met de platen van diverse jonkiers die de afgelopen jaren de hemel in zijn geprezen door de internationale muziekpers. I Learned The Hard Way van Sharon Jones & The Dap-Kings is een verbluffend goede soulplaat. Niets meer, maar zeker ook niets minder. Erwin Zijleman