Paul Weller - Wake Up The Nation
Paul Weller is inmiddels goed voor een indrukwekkend rijtje uitstekende platen in de kast. Tussen 1977 en 1982 maakte hij er minstens vier met The Jam, tussen 1983 en 1985 volgden drie prachtplaten met The Style Council, waarna hij in 1992 begon aan een solocarrière, die tot het uitstekende Illumination uit 2002 ook minstens een handvol bijzonder memorabele platen heeft opgeleverd, waaronder klassiekers als Wild Wood en Heliocentric. Na Illumination leek de koek even op (op zich niet verwonderlijk na 25 jaar presteren op het allerhoogste niveau), maar met het in 2008 verschenen 22 Dreams revancheerde Paul Weller zich knap voor een aantal wat zwakkere platen, zodat ik toch weer met behoorlijk hoge verwachtingen begon aan de man’s nieuwe plaat Wake Up The Nation. Paul Weller’s tiende studioplaat telt maar liefst 16 tracks, waarvan het merendeel rond de twee minuten klokt. Mede dankzij de korte speelduur van het merendeel van de tracks maakt Wake Up The Nation een wat gejaagde indruk. Zeker bij eerste beluistering klinkt de plaat rommelig en onaf zijn zeker niet alle songs even sterk, maar Wake Up The Nation blijkt al snel een groeiplaat. Hoewel Paul Weller de 50 inmiddels is gepasseerd, klinkt hij op zijn nieuwe plaat geregeld als de jonge hond die hij was toen hij nog deel uitmaakte van The Jam. Van alle soloplaten die Weller sinds 1992 heeft uitgebracht raakt Wake Up The Nation wat mij betreft het meest frequent aan het werk van The Jam. Het feit dat Jam-bassist Bruce Foxton is te horen op een aantal tracks zal hier niet al teveel invloed op hebben gehad, maar mogelijk heeft de hernieuwde samenwerking Paul Weller geïnspireerd tot enige muzikale nostalgie. Wake Up The Nation bevat aan de ene kant behoorlijk rauwe rocksongs en aan de andere kant psychedelisch klinkende tracks die voortborduren op de songs op voorganger 22 Dreams. Het zijn songs die ondanks de wat ruwe vorm fraai illustreren wat een fantastisch en toegewijd songwriter Paul Weller nog altijd is. Wake Up The Nation zal niet de boeken ingaan als één van Paul Weller’s beste platen; daarvoor ontbreekt de diepgang die op de genoemde klassiekers wel aanwezig was. Wake Up The Nation laat wel horen dat Paul Weller nog altijd een groot muzikant is en dat hij nog niets van zijn jeugdige elan heeft verloren. De 52-jarige Weller heeft een plaat gemaakt die je van iemand met zijn staat van dienst eigenlijk niet verwacht en je, zeker wanneer je eenmaal bent bekomen van de schrik, meer dan eens van de sokken blaast. En zo wordt een op het eerste gehoor wat rommelig tussendoortje langzaam maar zeer zeker één van Paul Weller’s meest urgente platen van het afgelopen decennium. Erwin Zijleman
Paul Weller is inmiddels goed voor een indrukwekkend rijtje uitstekende platen in de kast. Tussen 1977 en 1982 maakte hij er minstens vier met The Jam, tussen 1983 en 1985 volgden drie prachtplaten met The Style Council, waarna hij in 1992 begon aan een solocarrière, die tot het uitstekende Illumination uit 2002 ook minstens een handvol bijzonder memorabele platen heeft opgeleverd, waaronder klassiekers als Wild Wood en Heliocentric. Na Illumination leek de koek even op (op zich niet verwonderlijk na 25 jaar presteren op het allerhoogste niveau), maar met het in 2008 verschenen 22 Dreams revancheerde Paul Weller zich knap voor een aantal wat zwakkere platen, zodat ik toch weer met behoorlijk hoge verwachtingen begon aan de man’s nieuwe plaat Wake Up The Nation. Paul Weller’s tiende studioplaat telt maar liefst 16 tracks, waarvan het merendeel rond de twee minuten klokt. Mede dankzij de korte speelduur van het merendeel van de tracks maakt Wake Up The Nation een wat gejaagde indruk. Zeker bij eerste beluistering klinkt de plaat rommelig en onaf zijn zeker niet alle songs even sterk, maar Wake Up The Nation blijkt al snel een groeiplaat. Hoewel Paul Weller de 50 inmiddels is gepasseerd, klinkt hij op zijn nieuwe plaat geregeld als de jonge hond die hij was toen hij nog deel uitmaakte van The Jam. Van alle soloplaten die Weller sinds 1992 heeft uitgebracht raakt Wake Up The Nation wat mij betreft het meest frequent aan het werk van The Jam. Het feit dat Jam-bassist Bruce Foxton is te horen op een aantal tracks zal hier niet al teveel invloed op hebben gehad, maar mogelijk heeft de hernieuwde samenwerking Paul Weller geïnspireerd tot enige muzikale nostalgie. Wake Up The Nation bevat aan de ene kant behoorlijk rauwe rocksongs en aan de andere kant psychedelisch klinkende tracks die voortborduren op de songs op voorganger 22 Dreams. Het zijn songs die ondanks de wat ruwe vorm fraai illustreren wat een fantastisch en toegewijd songwriter Paul Weller nog altijd is. Wake Up The Nation zal niet de boeken ingaan als één van Paul Weller’s beste platen; daarvoor ontbreekt de diepgang die op de genoemde klassiekers wel aanwezig was. Wake Up The Nation laat wel horen dat Paul Weller nog altijd een groot muzikant is en dat hij nog niets van zijn jeugdige elan heeft verloren. De 52-jarige Weller heeft een plaat gemaakt die je van iemand met zijn staat van dienst eigenlijk niet verwacht en je, zeker wanneer je eenmaal bent bekomen van de schrik, meer dan eens van de sokken blaast. En zo wordt een op het eerste gehoor wat rommelig tussendoortje langzaam maar zeer zeker één van Paul Weller’s meest urgente platen van het afgelopen decennium. Erwin Zijleman