Elizabeth Cook - Welder
De Amerikaanse Elizabeth Cook maakt op het eerste gehoor traditioneel aandoende countrymuziek . Dat is in Nederland geen garantie voor aandacht van de media. Integendeel zelfs. Nu gaat mijn hart over het algemeen ook niet sneller kloppen van de muziek die vooral voor de Amerikaanse countrystations op de radio wordt gemaakt, maar de vorige cd van Elizabeth Cook, het in 2007 verschenen Balls, vond ik toch een behoorlijk goede plaat. De sterke productie van Rodney Crowell speelde hierbij zeker een rol, maar Elizabeth Cook wist me ook met haar emotievolle stem met bescheiden snik diep te raken. Ook voor haar nieuwe plaat, het oorspronkelijk al in het voorjaar van 2010 verschenen Welder, heeft Elizabeth Cook een producer van naam en faam weten te strikken, want niemand minder dan Don Was nam plaats achter de knoppen. De vanuit Nashville, Tennessee, opererende Elizabeth Cook heeft ook met Welder weer een plaat gemaakt die goed zal zijn ontvangen in haar thuisbasis en vaak zal zijn gedraaid op de countrystations, maar ook voor de liefhebbers van net wat alternatievere country heeft Elizabeth Cook het nodige te bieden. Elizabeth Cook voldoet met haar looks en sound weliswaar aan de conventies van de contemporary country, maar ze treedt ook meer dan eens buiten de gebaande paden. Hier en daar is haar geluid net wat steviger en kruipt ze voorzichtig in de richting van Miranda Lambert en Gretchen Wilson, maar ook van een portie zwartgalligheid die in Nashville zeker niet gewoon is, is Elizabeth Cook zeker niet vies. Don Was en de muzikanten die Elizabeth Cook op Welder omringen (onder wie grootheden als Rodney Crowell, Buddy Miller en Dwight Yoakam) zorgen voor een afwisselend en smaakvol geluid dat gelukkig niet alleen maar binnen de lijntjes kleurt en volop ruimte biedt aan de indrukwekkende vocalen van Elizabeth Cook. En indrukwekkend zijn deze vocalen. De Amerikaanse beschikt over een flink bereik en heeft een aangenaam geluid. Het belangrijkste pluspunt van haar vocalen is echter het feit dat ze op overtuigende en geloofwaardige wijze flink wat gevoel in haar vocalen weet te leggen. Waar ik de meeste countryzangeressen in het traditionele hokje niet geloofwaardig vind, geloof ik ieder woord dat Elizabeth Cook zingt. Het is doodzonde dat een te ver doorgevoerde hokjesgeest een Nederlandse doorbraak van Elizabeth Cook tot dusver voorkomt, want qua niveau kan Welder absoluut mee met de betere rootsplaten van de laatste maanden. Of zoals haar Nederlandse promotor het verwoordt: “Met Welder promoveert Elizabeth Cook definitief naar de eredivisie van de vrouwen-Americana en mag ze aanschuiven bij Gillian Welch, Lucinda Williams en Emmylou Harris”. Het is een stevige uitspraak die ik alleen maar kan ondersteunen. Welder is een prachtige plaat van een tot dusver volkomen ten onrechte genegeerde zangeres. Erwin Zijleman
De Amerikaanse Elizabeth Cook maakt op het eerste gehoor traditioneel aandoende countrymuziek . Dat is in Nederland geen garantie voor aandacht van de media. Integendeel zelfs. Nu gaat mijn hart over het algemeen ook niet sneller kloppen van de muziek die vooral voor de Amerikaanse countrystations op de radio wordt gemaakt, maar de vorige cd van Elizabeth Cook, het in 2007 verschenen Balls, vond ik toch een behoorlijk goede plaat. De sterke productie van Rodney Crowell speelde hierbij zeker een rol, maar Elizabeth Cook wist me ook met haar emotievolle stem met bescheiden snik diep te raken. Ook voor haar nieuwe plaat, het oorspronkelijk al in het voorjaar van 2010 verschenen Welder, heeft Elizabeth Cook een producer van naam en faam weten te strikken, want niemand minder dan Don Was nam plaats achter de knoppen. De vanuit Nashville, Tennessee, opererende Elizabeth Cook heeft ook met Welder weer een plaat gemaakt die goed zal zijn ontvangen in haar thuisbasis en vaak zal zijn gedraaid op de countrystations, maar ook voor de liefhebbers van net wat alternatievere country heeft Elizabeth Cook het nodige te bieden. Elizabeth Cook voldoet met haar looks en sound weliswaar aan de conventies van de contemporary country, maar ze treedt ook meer dan eens buiten de gebaande paden. Hier en daar is haar geluid net wat steviger en kruipt ze voorzichtig in de richting van Miranda Lambert en Gretchen Wilson, maar ook van een portie zwartgalligheid die in Nashville zeker niet gewoon is, is Elizabeth Cook zeker niet vies. Don Was en de muzikanten die Elizabeth Cook op Welder omringen (onder wie grootheden als Rodney Crowell, Buddy Miller en Dwight Yoakam) zorgen voor een afwisselend en smaakvol geluid dat gelukkig niet alleen maar binnen de lijntjes kleurt en volop ruimte biedt aan de indrukwekkende vocalen van Elizabeth Cook. En indrukwekkend zijn deze vocalen. De Amerikaanse beschikt over een flink bereik en heeft een aangenaam geluid. Het belangrijkste pluspunt van haar vocalen is echter het feit dat ze op overtuigende en geloofwaardige wijze flink wat gevoel in haar vocalen weet te leggen. Waar ik de meeste countryzangeressen in het traditionele hokje niet geloofwaardig vind, geloof ik ieder woord dat Elizabeth Cook zingt. Het is doodzonde dat een te ver doorgevoerde hokjesgeest een Nederlandse doorbraak van Elizabeth Cook tot dusver voorkomt, want qua niveau kan Welder absoluut mee met de betere rootsplaten van de laatste maanden. Of zoals haar Nederlandse promotor het verwoordt: “Met Welder promoveert Elizabeth Cook definitief naar de eredivisie van de vrouwen-Americana en mag ze aanschuiven bij Gillian Welch, Lucinda Williams en Emmylou Harris”. Het is een stevige uitspraak die ik alleen maar kan ondersteunen. Welder is een prachtige plaat van een tot dusver volkomen ten onrechte genegeerde zangeres. Erwin Zijleman