Anna Calvi - Anna Calvi
Naar het debuut van de Brits-Italiaanse Anna Calvi wordt door menigeen al enige tijd reikhalzend uitgekeken. Dat heeft deels te maken met het feit dat zo ongeveer de complete Britse muziekpers haar bij voorbaat al heeft uitgeroepen tot één van de sensaties van 2011 en Anna Calvi inmiddels intens is omarmd door grootheden als Brian Eno (die haar “the biggest thing since Patti Smith” heeft genoemd) en Nick Cave (die haar meenam als supportact tijdens de laatste Grinderman tour). Maar ook het op zijn minst opzienbarende lijstje namen dat wordt genoemd om haar muziek te omschrijven heeft vast bijgedragen aan de nieuwsgierigheid. Om met het laatste te beginnen: wat te denken van een combinatie van Maria Callas, Nina Simone, Edith Piaf, PJ Harvey, Siouxsie Sioux, Nick Cave, David Bowie, Captain Beefheart, Ravel, Debussy, Messien en natuurlijk de al eerder genoemde Patti Smith. Het is een fascinerend lijstje namen, maar persoonlijk hoor ik ze lang niet allemaal terug. Hoewel Anna Calvi ontegenzeggelijk haar eigen stijl en geluid heeft, doet haar titelloze debuut me toch vooral denken aan PJ Harvey. Dit moet overigens direct gerelativeerd worden. Anna Calvi trekt als een kameleon door het complete oeuvre van Polly Jean, pikt ze er af en toe iets uit, maar voegt minstens evenveel toe. Bij beluistering van het debuut van Anna Calvi vallen een aantal dingen op. Allereerst beschikt de Brits-Italiaanse over een imposant stemgeluid dat alle kanten op kan, maar altijd impact heeft op de luisteraar, die overigens niet altijd in positieve zin geroerd zal worden door de stembanden van Anna Calvi. Persoonlijk vind ik haar stem het mooist wanneer ze wat dromerig mijmert, maar ook in de veel stevigere tracks weet Anna Calvi me te overtuigen. Hiernaast heeft ze een voorliefde voor de gitaar, die zo nu en dan een flinke geluidsmuur optrekt, maar ook een zwoel Flamenco deuntje kan spelen en tenslotte blijkt Anna Calvi een meester in het creëren van een bijzondere sfeer, die constant manoeuvreert op het snijvlak van betoverend en naargeestig. De door Rob Ellis (bekend van ... juist ja ... PJ Harvey) zet een geluid neer dat uitstekend dienst kan doen als soundtrack bij de meest spooky films van David Lynch, maar ook uitstekend past bij de bijzondere zang van Anna Calvi. Na enige gewenning vind ik het debuut van Anna Calvi een erg sterke plaat. Het niveau is weliswaar niet constant, maar er staan de nodige prachtsongs op deze plaat en vrijwel alle andere songs laten op zijn minst horen dat we hier te maken hebben met een grote belofte. Op basis van alle lofuitingen en het imposante vergelijkingsmateriaal begon ik met onrealistisch hoge verwachtingen aan de beluistering van deze plaat, maar Anna Calvi heeft me niet teleurgesteld. Vooralsnog schaar ik me dus tussen de Britse muziekpers en de grootheden die Anna Calvi inmiddels tot haar fans mag rekenen en beveel ik haar bijzondere en bij vlagen fascinerende en onweerstaanbaar mooie debuut van harte aan. Erwin Zijleman
Naar het debuut van de Brits-Italiaanse Anna Calvi wordt door menigeen al enige tijd reikhalzend uitgekeken. Dat heeft deels te maken met het feit dat zo ongeveer de complete Britse muziekpers haar bij voorbaat al heeft uitgeroepen tot één van de sensaties van 2011 en Anna Calvi inmiddels intens is omarmd door grootheden als Brian Eno (die haar “the biggest thing since Patti Smith” heeft genoemd) en Nick Cave (die haar meenam als supportact tijdens de laatste Grinderman tour). Maar ook het op zijn minst opzienbarende lijstje namen dat wordt genoemd om haar muziek te omschrijven heeft vast bijgedragen aan de nieuwsgierigheid. Om met het laatste te beginnen: wat te denken van een combinatie van Maria Callas, Nina Simone, Edith Piaf, PJ Harvey, Siouxsie Sioux, Nick Cave, David Bowie, Captain Beefheart, Ravel, Debussy, Messien en natuurlijk de al eerder genoemde Patti Smith. Het is een fascinerend lijstje namen, maar persoonlijk hoor ik ze lang niet allemaal terug. Hoewel Anna Calvi ontegenzeggelijk haar eigen stijl en geluid heeft, doet haar titelloze debuut me toch vooral denken aan PJ Harvey. Dit moet overigens direct gerelativeerd worden. Anna Calvi trekt als een kameleon door het complete oeuvre van Polly Jean, pikt ze er af en toe iets uit, maar voegt minstens evenveel toe. Bij beluistering van het debuut van Anna Calvi vallen een aantal dingen op. Allereerst beschikt de Brits-Italiaanse over een imposant stemgeluid dat alle kanten op kan, maar altijd impact heeft op de luisteraar, die overigens niet altijd in positieve zin geroerd zal worden door de stembanden van Anna Calvi. Persoonlijk vind ik haar stem het mooist wanneer ze wat dromerig mijmert, maar ook in de veel stevigere tracks weet Anna Calvi me te overtuigen. Hiernaast heeft ze een voorliefde voor de gitaar, die zo nu en dan een flinke geluidsmuur optrekt, maar ook een zwoel Flamenco deuntje kan spelen en tenslotte blijkt Anna Calvi een meester in het creëren van een bijzondere sfeer, die constant manoeuvreert op het snijvlak van betoverend en naargeestig. De door Rob Ellis (bekend van ... juist ja ... PJ Harvey) zet een geluid neer dat uitstekend dienst kan doen als soundtrack bij de meest spooky films van David Lynch, maar ook uitstekend past bij de bijzondere zang van Anna Calvi. Na enige gewenning vind ik het debuut van Anna Calvi een erg sterke plaat. Het niveau is weliswaar niet constant, maar er staan de nodige prachtsongs op deze plaat en vrijwel alle andere songs laten op zijn minst horen dat we hier te maken hebben met een grote belofte. Op basis van alle lofuitingen en het imposante vergelijkingsmateriaal begon ik met onrealistisch hoge verwachtingen aan de beluistering van deze plaat, maar Anna Calvi heeft me niet teleurgesteld. Vooralsnog schaar ik me dus tussen de Britse muziekpers en de grootheden die Anna Calvi inmiddels tot haar fans mag rekenen en beveel ik haar bijzondere en bij vlagen fascinerende en onweerstaanbaar mooie debuut van harte aan. Erwin Zijleman