The Sand Band - All Through The Night
In Engeland is het debuut van The Sand Band vorige week vrijwel door iedereen enthousiast onthaald, maar in Nederland zie ik tot dusver vooral behoorlijk negatieve reacties. Voor beiden is wat te zeggen denk ik. De band met de bijzonder suffe naam, maakt op het eerste gehoor nogal saaie muziek die keurig binnen de lijntjes blijft. Prima voor die keurige Britten, maar voor ons wat avontuurlijker ingestelde muziekliefhebbers op het eerste gehoor behoorlijk slaapverwekkend. Toch verdient The Sand Band een tweede, derde, vierde en misschien wel vijfde kans, want wanneer het kwartje alsnog valt, blijkt All Through The Night een veel betere plaat dan je in eerste instantie zult vermoeden. Op het eerste gehoor lijkt The Sand Band op nogal fantasieloze wijze het Britpop geluid uit de jaren 90 (een beetje Oasis en wat meer The Verve) en de muziek van Coldplay te vermengen met een Amerikaans rootssausje. “The Verve met wat extra valium en een pedal steel” las ik ergens; het is op het eerste gehoor een trefzekere typering. Wanneer je het debuut van de band uit Liverpool wat vaker hoort, blijken veel songs op het debuut van The Sand Band voorzien van een dubbele bodem en dringt de vergelijking met het in Nederland ook al ten onrechte terzijde geschoven Shack zich op. Aan de andere kant raakt de muziek van The Sand Band, zeker wanneer een flinke dosis melancholie wordt toegevoegd, minstens even nadrukkelijk aan die van Richard Hawley; ook al een muzikant die in Nederland maar zelden op de juiste waarde wordt geschat. De muziek van The Sand Band kabbelt nog altijd ingetogen en aangenaam voort, maar beschikt opeens over de diepgang die de plaat in eerste instantie lijkt te missen. Wanneer je eenmaal overtuigd bent van de kwaliteiten van de band rond David McDonnell (naar verluid ook lid van de nieuwe band van Oasis voorman Noel Gallagher) en Scott Marmion, valt er op All Through The Night steeds meer moois te ontdekken. Onder de wat tamme oppervlakte schiet de muziek van The Sand Band op bijzonder subtiele wijze alle kanten op. De meeste songs op de plaat ontstijgen opeens de Britpop en blijken geworteld in de folkrock van de vroege jaren 70, terwijl een aantal andere tracks voort lijken te borduren op de eerste psychedelische stapjes van The Beatles. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in eerste instantie ook niet onder de indruk was van All Through The Night van The Sand Band, maar inmiddels heeft de plaat me te pakken. Het debuut van The Sand Band is weer typisch zo’n plaat waarover je niet te snel moet oordelen. Laat je geen zand in de ogen strooien door de op het eerste gehoor wat gewoontjes aandoende atmosferische klanken. De muziek van The Sand Band sorteert pas haar maximale effect wanneer ook de onderste lagen van het muzikale spectrum van de band de kans hebben gekregen om te rijpen. Dan blijkt All Through The Night opeens niet langer een saaie voortkabbelende plaat, maar een veelbelovend debuut met hele mooie muziek en een goed gemaskeerde onderhuidse spanning. Erwin Zijleman
In Engeland is het debuut van The Sand Band vorige week vrijwel door iedereen enthousiast onthaald, maar in Nederland zie ik tot dusver vooral behoorlijk negatieve reacties. Voor beiden is wat te zeggen denk ik. De band met de bijzonder suffe naam, maakt op het eerste gehoor nogal saaie muziek die keurig binnen de lijntjes blijft. Prima voor die keurige Britten, maar voor ons wat avontuurlijker ingestelde muziekliefhebbers op het eerste gehoor behoorlijk slaapverwekkend. Toch verdient The Sand Band een tweede, derde, vierde en misschien wel vijfde kans, want wanneer het kwartje alsnog valt, blijkt All Through The Night een veel betere plaat dan je in eerste instantie zult vermoeden. Op het eerste gehoor lijkt The Sand Band op nogal fantasieloze wijze het Britpop geluid uit de jaren 90 (een beetje Oasis en wat meer The Verve) en de muziek van Coldplay te vermengen met een Amerikaans rootssausje. “The Verve met wat extra valium en een pedal steel” las ik ergens; het is op het eerste gehoor een trefzekere typering. Wanneer je het debuut van de band uit Liverpool wat vaker hoort, blijken veel songs op het debuut van The Sand Band voorzien van een dubbele bodem en dringt de vergelijking met het in Nederland ook al ten onrechte terzijde geschoven Shack zich op. Aan de andere kant raakt de muziek van The Sand Band, zeker wanneer een flinke dosis melancholie wordt toegevoegd, minstens even nadrukkelijk aan die van Richard Hawley; ook al een muzikant die in Nederland maar zelden op de juiste waarde wordt geschat. De muziek van The Sand Band kabbelt nog altijd ingetogen en aangenaam voort, maar beschikt opeens over de diepgang die de plaat in eerste instantie lijkt te missen. Wanneer je eenmaal overtuigd bent van de kwaliteiten van de band rond David McDonnell (naar verluid ook lid van de nieuwe band van Oasis voorman Noel Gallagher) en Scott Marmion, valt er op All Through The Night steeds meer moois te ontdekken. Onder de wat tamme oppervlakte schiet de muziek van The Sand Band op bijzonder subtiele wijze alle kanten op. De meeste songs op de plaat ontstijgen opeens de Britpop en blijken geworteld in de folkrock van de vroege jaren 70, terwijl een aantal andere tracks voort lijken te borduren op de eerste psychedelische stapjes van The Beatles. Ik moet eerlijk toegeven dat ik in eerste instantie ook niet onder de indruk was van All Through The Night van The Sand Band, maar inmiddels heeft de plaat me te pakken. Het debuut van The Sand Band is weer typisch zo’n plaat waarover je niet te snel moet oordelen. Laat je geen zand in de ogen strooien door de op het eerste gehoor wat gewoontjes aandoende atmosferische klanken. De muziek van The Sand Band sorteert pas haar maximale effect wanneer ook de onderste lagen van het muzikale spectrum van de band de kans hebben gekregen om te rijpen. Dan blijkt All Through The Night opeens niet langer een saaie voortkabbelende plaat, maar een veelbelovend debuut met hele mooie muziek en een goed gemaskeerde onderhuidse spanning. Erwin Zijleman