White Lies - Ritual
Enigszins tot mijn eigen verbazing was ik twee jaar geleden zeer te spreken over To Lose My Life van White Lies en durfde ik het debuut van de uit Londen afkomstige band zelfs een wereldplaat te noemen. Dit was opmerkelijk omdat ik het twee jaar geleden al helemaal had gehad met de op dat moment al wat uitgekauwde postpunk revival en eigenlijk geen plaat meer wilde horen waarop de muziek van bands als Joy Division, Gang Of Four en Echo & The Bunnymen nog eens dunnetjes werd over gedaan. Dit was echter precies hetgeen dat White Lies op haar debuut deed, maar op een of andere manier wist de band me te verleiden met haar debuut. Nu klopte op dit debuut ook alles: een mooi donker geluid, een lekker kille productie, een prima uitvoering en vooral hele goede songs. Ik mijd de platen die onder de noemer postpunk revival verschijnen nog altijd, maar keek de afgelopen maanden toch stiekem uit naar de tweede van White Lies, waarbij ik, geheel tegen mijn gewoonte in, hoopte op meer van hetzelfde. Deze week ligt de tweede plaat van White Lies in de winkel en blijkt dat mijn hoop waarheid is geworden. Ritual sluit naadloos aan op zijn voorganger en laat ook een vergelijkbaar niveau horen. Toch is Ritual geen fantasieloze herhalingsoefening. Net als haar roemruchte voorgangers uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 heeft White Lies op haar tweede plaat extra elementen toegevoegd aan haar muziek. Het gaat hierbij vooral om subtiele toevoegingen: net iets meer synthesizers, een net wat donkerder geluid en net wat meer dynamiek in de songs. Voor de rest is White Lies haar principes trouw gebleven en kiest het wederom voor muziek die geen geheim maakt van haar belangrijkste inspiratiebronnen, een uitvoering die tot in de puntjes verzorgd is, een productie (dit keer van de hand van de van onder andere Depeche Mode, U2, Smashing Pumpkins en The Killers bekende topproducer Alan Moulder) die een even authentiek als tijdloos geluid laat horen en vooral hele sterke songs. Iedereen die het geluid van White Lies op To Lose My Life te retro of te pompeus vond, zal ook op Ritual niets van zijn of haar gading vinden, maar iedereen die To Lose My Life twee jaar geleden heeft grijs gedraaid kan met een gerust hart de nodige speeluren voor Ritual reserveren. Wat twee jaar geleden voor To Lose My Life gold, geldt in nog veel sterkere mate voor Ritual: de plaat overtuigt direct bij eerste beluistering, maar wordt vervolgens alleen maar beter en beter. Weer een wereldplaat van White Lies? Wat mij betreft wel. Erwin Zijleman
Enigszins tot mijn eigen verbazing was ik twee jaar geleden zeer te spreken over To Lose My Life van White Lies en durfde ik het debuut van de uit Londen afkomstige band zelfs een wereldplaat te noemen. Dit was opmerkelijk omdat ik het twee jaar geleden al helemaal had gehad met de op dat moment al wat uitgekauwde postpunk revival en eigenlijk geen plaat meer wilde horen waarop de muziek van bands als Joy Division, Gang Of Four en Echo & The Bunnymen nog eens dunnetjes werd over gedaan. Dit was echter precies hetgeen dat White Lies op haar debuut deed, maar op een of andere manier wist de band me te verleiden met haar debuut. Nu klopte op dit debuut ook alles: een mooi donker geluid, een lekker kille productie, een prima uitvoering en vooral hele goede songs. Ik mijd de platen die onder de noemer postpunk revival verschijnen nog altijd, maar keek de afgelopen maanden toch stiekem uit naar de tweede van White Lies, waarbij ik, geheel tegen mijn gewoonte in, hoopte op meer van hetzelfde. Deze week ligt de tweede plaat van White Lies in de winkel en blijkt dat mijn hoop waarheid is geworden. Ritual sluit naadloos aan op zijn voorganger en laat ook een vergelijkbaar niveau horen. Toch is Ritual geen fantasieloze herhalingsoefening. Net als haar roemruchte voorgangers uit de late jaren 70 en vroege jaren 80 heeft White Lies op haar tweede plaat extra elementen toegevoegd aan haar muziek. Het gaat hierbij vooral om subtiele toevoegingen: net iets meer synthesizers, een net wat donkerder geluid en net wat meer dynamiek in de songs. Voor de rest is White Lies haar principes trouw gebleven en kiest het wederom voor muziek die geen geheim maakt van haar belangrijkste inspiratiebronnen, een uitvoering die tot in de puntjes verzorgd is, een productie (dit keer van de hand van de van onder andere Depeche Mode, U2, Smashing Pumpkins en The Killers bekende topproducer Alan Moulder) die een even authentiek als tijdloos geluid laat horen en vooral hele sterke songs. Iedereen die het geluid van White Lies op To Lose My Life te retro of te pompeus vond, zal ook op Ritual niets van zijn of haar gading vinden, maar iedereen die To Lose My Life twee jaar geleden heeft grijs gedraaid kan met een gerust hart de nodige speeluren voor Ritual reserveren. Wat twee jaar geleden voor To Lose My Life gold, geldt in nog veel sterkere mate voor Ritual: de plaat overtuigt direct bij eerste beluistering, maar wordt vervolgens alleen maar beter en beter. Weer een wereldplaat van White Lies? Wat mij betreft wel. Erwin Zijleman