Iron & Wine - Kiss Each Other Clean
Iron & Wine, de band rond singer-songwriter Samuel Beam, maakt sinds 2002 prachtige platen. Heel productief is Beam niet, maar met The Creek Drank The Cradle (2002), Our Endless Numbered Days (2004), In The Reins (2005) en The Shepherd’s Dog (2007) heeft Iron & Wine toch vier bescheiden meesterwerken op haar naam staan, terwijl de in 2009 verschenen B-kantjes en rarities verzamelaar Around The Well de boeken in is gegaan als een bovengemiddeld goed tussendoortje. Vier jaar na The Shepherd’s Dog werd het zo langzamerhand wel tijd voor nieuw werk van Iron & Wine en gelukkig worden we op onze wenken bediend. Kiss Each Other Clean is wel even wennen of misschien zelfs wel even schrikken. Waar Samuel Beam zijn platen in het verleden opnam in zijn slaapkamer en hierbij vooral uiterst sobere klanken voortbracht, valt de nieuwe plaat van Iron & Wine op door zonnige koortjes, speelse saxofoonklanken, spaarzaam gebruik van elektronica en zelfs funky bassen. Het is een enorme stijlbreuk met het verleden en het is er een die zeker niet door iedereen gewaardeerd zal worden. Zelfs heb ik ook erg moeten wennen aan het West Coast geluid en met name aan de jazz en funk-injecties die hier en daar opduiken op Kiss Each Other Clean, maar nu ik de plaat een aantal malen heb gehoord, begin ik mijn oordeel in positieve zin bij te stellen. Iron & Wine vertelt ook op Kiss Each Other Clean mooie verhalen en maakt nog altijd muziek die de fantasie prikkelt. Wanneer je het nieuwe geluid van de band eenmaal hebt geaccepteerd, werkt het al snel niet meer zo op de zenuwen en gaan dingen in positieve zin opvallen. De zang en de koortjes die in eerste instantie vooral verbazen worden eigenlijk alleen maar mooier en ook het gebruik van de saxofoon (in dit genre toch een wat atypisch instrument) pakt na een aantal luisterbeurten veel beter uit dan bij de eerste kennismaking. Kiss Each Other Clean blijkt al snel een plaat met tijdloze popmuziek die me aan van alles en nog wat doet denken. Aan de platen van Paul McCartney uit de late jaren 70, aan de eerste platen van Rufus Wainwright, aan Chicago, aan 10CC en ga zo maar door. De sfeer op de plaat is prachtig en onder alle opsmuk blijken toch vaak de popliedjes verstopt waarmee Samuel Beam de afgelopen jaren zoveel indruk maakte. Kiss Each Other Clean maakt op het eerste gehoor misschien niet zoveel indruk als de eerder genoemde meesterwerken van Iron & Wine, maar het is een enorme groeiplaat die je moet leren ontdekken en waarderen. Geef de plaat een kans en ik sluit niet uit dat je net zo gaat houden van deze plaat als ik, want momenteel krijg ik echt geen genoeg van de nieuwe Iron & Wine. Erwin Zijleman
Iron & Wine, de band rond singer-songwriter Samuel Beam, maakt sinds 2002 prachtige platen. Heel productief is Beam niet, maar met The Creek Drank The Cradle (2002), Our Endless Numbered Days (2004), In The Reins (2005) en The Shepherd’s Dog (2007) heeft Iron & Wine toch vier bescheiden meesterwerken op haar naam staan, terwijl de in 2009 verschenen B-kantjes en rarities verzamelaar Around The Well de boeken in is gegaan als een bovengemiddeld goed tussendoortje. Vier jaar na The Shepherd’s Dog werd het zo langzamerhand wel tijd voor nieuw werk van Iron & Wine en gelukkig worden we op onze wenken bediend. Kiss Each Other Clean is wel even wennen of misschien zelfs wel even schrikken. Waar Samuel Beam zijn platen in het verleden opnam in zijn slaapkamer en hierbij vooral uiterst sobere klanken voortbracht, valt de nieuwe plaat van Iron & Wine op door zonnige koortjes, speelse saxofoonklanken, spaarzaam gebruik van elektronica en zelfs funky bassen. Het is een enorme stijlbreuk met het verleden en het is er een die zeker niet door iedereen gewaardeerd zal worden. Zelfs heb ik ook erg moeten wennen aan het West Coast geluid en met name aan de jazz en funk-injecties die hier en daar opduiken op Kiss Each Other Clean, maar nu ik de plaat een aantal malen heb gehoord, begin ik mijn oordeel in positieve zin bij te stellen. Iron & Wine vertelt ook op Kiss Each Other Clean mooie verhalen en maakt nog altijd muziek die de fantasie prikkelt. Wanneer je het nieuwe geluid van de band eenmaal hebt geaccepteerd, werkt het al snel niet meer zo op de zenuwen en gaan dingen in positieve zin opvallen. De zang en de koortjes die in eerste instantie vooral verbazen worden eigenlijk alleen maar mooier en ook het gebruik van de saxofoon (in dit genre toch een wat atypisch instrument) pakt na een aantal luisterbeurten veel beter uit dan bij de eerste kennismaking. Kiss Each Other Clean blijkt al snel een plaat met tijdloze popmuziek die me aan van alles en nog wat doet denken. Aan de platen van Paul McCartney uit de late jaren 70, aan de eerste platen van Rufus Wainwright, aan Chicago, aan 10CC en ga zo maar door. De sfeer op de plaat is prachtig en onder alle opsmuk blijken toch vaak de popliedjes verstopt waarmee Samuel Beam de afgelopen jaren zoveel indruk maakte. Kiss Each Other Clean maakt op het eerste gehoor misschien niet zoveel indruk als de eerder genoemde meesterwerken van Iron & Wine, maar het is een enorme groeiplaat die je moet leren ontdekken en waarderen. Geef de plaat een kans en ik sluit niet uit dat je net zo gaat houden van deze plaat als ik, want momenteel krijg ik echt geen genoeg van de nieuwe Iron & Wine. Erwin Zijleman