Eilen Jewell - Queen Of The Minor Key
De eerste twee platen van de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell deden nog niet zo veel, maar sinds het in 2007 verschenen Letters From Sinners & Strangers mag Eilen Jewell zich rekenen tot de lievelingen van zowel de critici als de liefhebbers van het genre. Letters From Sinners & Strangers werd in 2009 gevolgd door het nog veel betere Sea Of Tears, waarna in 2010 het “tussendoortje” Butcher Holler: A Tribute To Loretta Lynn verscheen. Het nu verschenen Queen Of The Minor Key moet wat mij betreft worden gezien als de ware opvolger van het prachtige Sea Of Tears en het is, om voor de afwisseling maar eens met het afsluitende oordeel te beginnen, een opvolger die de lat weer net een stukje hoger legt. Queen Of The Minor Key ligt in het verlengde van zijn voorgangers, maar perfectioneert het fraaie retro geluid van Eilen Jewell nog wat verder. Waar de Amerikaanse zich tot dusver liet bij staan door het trio waarmee ze ook op het podium staat, zijn op Queen Of The Minor Key ook subtiele bijdragen van blazers en een orgel te horen, wat de plaat een net wat voller en ook warmer geluid geeft. Ook op haar nieuwe plaat maakt Eilen Jewell weer muziek die net zo goed 40 of 50 jaar geleden gemaakt had kunnen worden. Het is wederom muziek die schakelt tussen meerdere genres. Eilen Jewell kan overweg met sobere folk, donkere country en bezwerende blues, maar draait ook haar hand niet om voor soulvolle gospel of broeierige rock and roll en rockabilly. Ondanks de veelheid aan genres is ook Queen Of The Minor Key weer een consistent klinkende plaat die vaart op het geweldige gitaarspel van Jerry Miller en de fraaie vocalen van Eilen Jewell. Het volle gitaarspel van Jerry Miller laat zich dit keer vooral inspireren door het gitaarwerk uit de 50s rock and roll en rockabilly en is niet vies van wat galm en echo. Het geeft de plaat een dynamisch tintje dat prima past bij de intense vocalen van Eilen Jewell. Op Queen Of The Minor Key zingt Eilen Jewell weer prachtig. De ene keer met een lichte snik en flink wat emotie, de andere keer met wat extra vuur en passie. Het zijn vocalen die de prima songs op Queen Of The Minor Key steeds weer net dat beetje extra geven dat nodig is om op te vallen in de overvolle vijver waarin de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek mogen vissen. Queen Of The Minor Key is net als zijn voorgangers een plaat die gemakkelijk weet te verleiden, maar het is ook een plaat die pas na enige tijd alle geheimen prijs geeft, waardoor de plaat vooralsnog eigenlijk alleen maar beter wordt. Eilen Jewell blijft zelf bescheiden, maar met platen van dit kaliber schaart ze zich steeds nadrukkelijker onder de groten in het genre. Erwin Zijleman
De eerste twee platen van de Amerikaanse singer-songwriter Eilen Jewell deden nog niet zo veel, maar sinds het in 2007 verschenen Letters From Sinners & Strangers mag Eilen Jewell zich rekenen tot de lievelingen van zowel de critici als de liefhebbers van het genre. Letters From Sinners & Strangers werd in 2009 gevolgd door het nog veel betere Sea Of Tears, waarna in 2010 het “tussendoortje” Butcher Holler: A Tribute To Loretta Lynn verscheen. Het nu verschenen Queen Of The Minor Key moet wat mij betreft worden gezien als de ware opvolger van het prachtige Sea Of Tears en het is, om voor de afwisseling maar eens met het afsluitende oordeel te beginnen, een opvolger die de lat weer net een stukje hoger legt. Queen Of The Minor Key ligt in het verlengde van zijn voorgangers, maar perfectioneert het fraaie retro geluid van Eilen Jewell nog wat verder. Waar de Amerikaanse zich tot dusver liet bij staan door het trio waarmee ze ook op het podium staat, zijn op Queen Of The Minor Key ook subtiele bijdragen van blazers en een orgel te horen, wat de plaat een net wat voller en ook warmer geluid geeft. Ook op haar nieuwe plaat maakt Eilen Jewell weer muziek die net zo goed 40 of 50 jaar geleden gemaakt had kunnen worden. Het is wederom muziek die schakelt tussen meerdere genres. Eilen Jewell kan overweg met sobere folk, donkere country en bezwerende blues, maar draait ook haar hand niet om voor soulvolle gospel of broeierige rock and roll en rockabilly. Ondanks de veelheid aan genres is ook Queen Of The Minor Key weer een consistent klinkende plaat die vaart op het geweldige gitaarspel van Jerry Miller en de fraaie vocalen van Eilen Jewell. Het volle gitaarspel van Jerry Miller laat zich dit keer vooral inspireren door het gitaarwerk uit de 50s rock and roll en rockabilly en is niet vies van wat galm en echo. Het geeft de plaat een dynamisch tintje dat prima past bij de intense vocalen van Eilen Jewell. Op Queen Of The Minor Key zingt Eilen Jewell weer prachtig. De ene keer met een lichte snik en flink wat emotie, de andere keer met wat extra vuur en passie. Het zijn vocalen die de prima songs op Queen Of The Minor Key steeds weer net dat beetje extra geven dat nodig is om op te vallen in de overvolle vijver waarin de liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek mogen vissen. Queen Of The Minor Key is net als zijn voorgangers een plaat die gemakkelijk weet te verleiden, maar het is ook een plaat die pas na enige tijd alle geheimen prijs geeft, waardoor de plaat vooralsnog eigenlijk alleen maar beter wordt. Eilen Jewell blijft zelf bescheiden, maar met platen van dit kaliber schaart ze zich steeds nadrukkelijker onder de groten in het genre. Erwin Zijleman