Ik vraag me de afgelopen weken met enige regelmaat af wat er bij de diverste samenstellingen van de familie Wainwright in het water zat. Van de kinderen die Loudon Wainwright III en Kate McGarrigle kregen, bleken zoon Rufus en dochter Martha zeer getalenteerd en hetzelfde blijkt nu te gelden voor de dochter die Loudon kreeg met de van The Roches bekende Suzzy Roche. Lucy Wainwright Roche is een paar jaar jonger dan haar inmiddels bekende halfbroer en halfzus, maar laat op haar debuut Lucy horen dat ook voor haar een glansrijke carrière in het verschiet ligt. Echt makkelijk gaat dit tot dusver niet. Lucy werd in de herfst van 2010 voor het eerst uitgebracht, maar wist ondanks, of misschien wel dankzij, de beroemde achternamen die Lucy draagt niet heel veel aandacht te trekken. De tweede poging lijkt vooralsnog geslaagder en dat is volkomen terecht. Lucy is immers een hele mooie plaat vol tijdloze singer-songwriter muziek. Vergeleken met halfbroer Rufus en halfzus Martha maakt Lucy wat traditioneler aandoende en wat meer ingetogen muziek. Het is muziek die in muzikaal opzicht hoorbaar is geïnspireerd door het werk van Joni Mitchell; muziek die voor een belangrijk deel ruim voor de geboorte van Lucy Wainwright Roche werd gemaakt. In vocaal opzicht doet Lucy me vooral denken aan de platen van Patty Griffin, waarschijnlijk door haar lichte countrysnik. Op Lucy wordt Lucy Wainwright Roche uiteraard bijgestaan door haar beroemde familieleden (vader Loudon komt voorbij en moeder Suzzy duikt op met de voltallige Roches), maar ook de Indigo Girls en Kelly Hogan geven act de presence. Voor de beroemde muzikale gasten is slechts een bescheiden rol weggelegd, want het meeste doet Lucy Wainwright Roche gewoon zelf. Lucy is een behoorlijk sobere plaat met mooie luisterliedjes. Hoewel Lucy een flinke dosis Wainwright melancholie met de paplepel kreeg ingegoten, zijn haar liedjes wat minder zwaar op de hand dan die van haar familieleden. Lucy heeft daarom wat minder impact dan de platen van bijvoorbeeld Rufus en Martha, maar wanneer je de plaat de tijd geeft om te rijpen openbaart de schoonheid van de muziek van Lucy Wainwright Roche zich vanzelf. De mooiste track op Lucy vind ik persoonlijk het door Paul Simon geschreven en van Simon & Garfunkel bekende America. De meerstemmige versie van Lucy Wainwright Roche en The Roches is misschien nog wel mooier dan het origineel en dat zegt wat. Dat ik een voorkeur geef aan een cover betekent overigens niet dat de songwriting skills van Lucy Wainwright Roche minder goed ontwikkeld zijn. Hoewel de songs op Lucy niet allemaal even sterk zijn, overtuigt Lucy Wainwright Roche absoluut als songwriter. Het belangrijkste probleem van Lucy Wainwright Roche is vooralsnog dat ze moet opboksen tegen haar beroemde en wat duidelijker geprofileerde familieleden. Qua persoonlijkheid legt de wat lieflijke Lucy het misschien nog wat af tegen Martha, Loudon en Rufus, maar het gaat mij uiteindelijk om de muziek. De enige mogelijke conclusie is wat mij betreft dan ook dat Lucy Wainwright Roche met Lucy een prachtig debuut heeft afgeleverd dat naar veel en veel meer smaakt, net als dat water bij de Wainwrights thuis. Erwin Zijleman