Hannah Cohen komt uit een muzikale familie (waarin overigens geen Leonard voor komt) en kreeg het maken van muziek daarom met de paplepel ingegoten. Desondanks zocht Hannah haar geluk in eerste instantie in de wereld van de fotomodellen om vervolgens over te stappen naar de andere kant van de lens en als fotograaf aan het werk ging. In beide gevallen kreeg ze te maken met de New Yorkse muziekscene, waarin ze nu dan eindelijk ook als muzikant participeert. Het debuut van Hannah Cohen luistert naar de naam Child Bride en is een erg mooie plaat geworden. Hannah Cohen ziet er niet alleen uit als een engeltje, maar zingt ook zo, wat Child Bride een betoverende en rustgevende werking geeft. De sobere maar bijzondere stemmige akoestische instrumentatie versterkt dit effect alleen maar. Child Bride zal in de meeste gevallen in het hokje folk worden gepropt, maar dat dekt de lading maar ten dele. Toen Hannah Cohen onlangs zelf naar een etiket voor haar muziek werd gevraagd antwoordde ze "My music is for unicorns. It is in the sad unicorn genre", dus daar hou ik voorlopig maar aan vast. In het "sad unicorn" genre staan eenvoud en intimiteit centraal en wordt een flinke dosis melancholie niet geschuwd. Veel van de songs op Child Bride moeten het doen met zacht akoestisch gitaar getokkel en de werkelijk prachtige zang van Hannah Cohen, die afwisselend aan Feist, Hope Sandoval, Alessi’s Ark en Beth Orton doet denken, maar met name in de wat triestige popliedjes excelleert met hartverscheurend mooie en indringende klanken. De eenvoudige en intieme akoestische klanken op Child Bride worden op bijzonder subtiele wijze omgeven door muzikale bijdragen van een aantal oudgedienden uit de New Yorkse muziekscene, die de mooie popliedjes van Hannah Cohen verder inkleuren met strijkers, blazers (waaronder hele mooie klarinet klanken) en piano. Dat Child Bride ondanks alle muzikale bijdragen zo intiem en breekbaar klinkt, is de verdienste van producer Thomas Bartlett, oftewel Doveman, die eerder werkte met onder andere The National, Antony & The Johnsons en Julia Stone en bovendien een viertal prachtige platen maakte onder zijn eigen naam (waarvan ik met name The Acrobat uit 2005 van harte kan aanbevelen). Het contrast tussen de eenvoud van het gitaarspel en de zang van Hannah Cohen en de knap in elkaar stekende arrangementen en productie van Doveman geven Child Bride een geheel eigen geluid. Dat is op zich nog niet voldoende om een onderscheidend debuut te maken, maar Hannah Cohen blijkt ook nog eens een begenadigd songwriter, die bovendien kan rekenen op de hulp van de ondergewaardeerde maar zeer getalenteerde songsmid Sam Amidon, wiens voorlopige meesterwerk I See The Sign twee jaar geleden werd besproken op deze BLOG. Alle reden dus om Child Bride van Hannah Cohen te scharen onder de veelbelovende debuten van 2012. Binnen het "sad unicorn" genre ga ik nog wat verder en beschouw ik Child Bride nu al als meesterwerk en klassieker. Erwin Zijleman
