Nick Talbot maakte een aantal jaar geleden als Gravenhurst een drietal buitengewoon fascinerende platen (Flashlight Seasons (2004), Fires In Distant Buildings (2005) en The Western Lands (2007); alle drie zeer warm aanbevolen). Op deze platen combineerde de Brit invloeden uit de Britse folk uit de vroege jaren 70 (Fairport Convention, Nick Drake) met weinig voor de hand liggende invloeden uit onder andere de shoegaze, dreampop, elektronica en Krautrock. Na het prachtige The Western Lands werd het helaas stil rond Gravenhurst, maar na een pauze van 5 jaar is Nick Talbot terug met The Ghost In Daylight. Op zijn nieuwe plaat heeft Nick Talbot zich naar eigen zeggen laten inspireren door muziek van Simon and Garfunkel en Brian Eno. Dit hoor je inderdaad terug in de hele mooie en toegankelijke zang en in de prachtige atmosferische klanken. Door deze nieuwe invloeden is de muziek van Gravenhurst sinds The Western Lands wel wat veranderd, maar het blijft Gravenhurst. Op The Ghost In Daylight horen we vooral ingetogen muziek, die hooguit net wat minder donker is dan we van Nick Talbot gewend zijn. Veel songs op de plaat beginnen met akoestische gitaar en mooie heldere zang, maar een ieder die de muziek van Gravenhurst kent weet dat deze makkelijk kan ontsporen. Dit gebeurde op de vorige platen vooral met stevige gitaaruitbarstingen a la My Bloody Valentine. Dit soort uitbarstingen blijven op The Ghost In Daylight grotendeels achterwege, maar Gravenhurst verrast dit keer wel met inventief elektrisch gitaarwerk (hier en daar vergeleken met dat van Johnny Marr, maar ik hoor toch vooral Richard Thompson), ouderwets klinkende analoge synths en dromerige soundscapes. De vele verrassende wendingen geven de muziek van Gravenhurst wederom heel veel dynamiek. The Ghost In Daylight is heel vaak een ingetogen en toegankelijke folkplaat, maar omdat je zeker weet dat dit op een gegeven moment zal omslaan, is ook de vierde plaat van Gravenhurst weer geen plaat om bij achterover te leunen. In eerste instantie mistte ik eerlijk gezegd de wat stevigere uitbarstingen van de vorige drie platen, maar inmiddels ben ik gewend aan de subtielere ontsporingen op The Ghost In Daylight en begin ik de plaat steeds mooier te vinden. Gravenhurst slaagt er ook op de vierde plaat in om complexe muziek te maken die eenvoudig klinkt en maakt bovendien sombere muziek waar je vrolijk van wordt. Dat is knap. Heel knap. Zeker wanneer je The Ghost In Daylight met de koptelefoon beluistert, hoor je uit hoeveel lagen de muziek van Gravenhurst bestaat en hoe knap deze tegen elkaar aan of soms zelfs tegen elkaar in schuren. Maar ook als je even geen zin hebt in moeilijk gedoe valt The Ghost In Daylight niet tegen. Hoewel de vorige drie platen van Gravenhurst van een ongekend hoog niveau waren, durf ik The Ghost In Daylight inmiddels wel de beste plaat van Nick Talbot tot dusver te noemen. Gravenhurst is helemaal terug van weg geweest en dat is verschrikkelijk goed nieuws voor de liefhebber van niet alledaagse popmuziek. Erwin Zijleman
