Joshua Tillman kenden we tot voor kort als de drummer van de band Fleet Foxes en als de folky singer-songwriter J. Tillman. Vorig jaar keerde Tillman Fleet Foxes de rug toe om meer tijd te hebben voor zijn eigen muzikale projecten. Het eerste project waarmee hij op de proppen komt staat niet op naam van J. Tillman, maar is het debuut van Father John Misty. Fear Fun ligt deels in het verlengde van het werk van Fleet Foxes en de soloplaten van J. Tillman, maar voegt ook een flink aantal aparte invloeden toe. Omdat critici elkaar graag napraten wordt Fear Fun van Father John Misty vrijwel overal omschreven als de onwaarschijnlijke mix van Gram Parsons, Nick Drake, Harry Nilsson en Skip Spence. Ik papegaai dit keer vrolijk mee, want het is eigenlijk helemaal niet zo’n gekke omschrijving. De muziek van Father John Misty wordt op Fear Fun immers gekenmerkt door invloeden uit de countryrock (Gram Parsons), de Britse folk (Nick Drake), de geniale singer-songwriter muziek uit de jaren 70 (Harry Nilsson) en een klein beetje psychedelische gekte (het domein van onder andere Skip Spence). Overigens moet er zeker een vijfde naam worden toegevoegd aan dit rijtje en dat is de naam van Joshua Tillman zelf, want ook op het debuut van Father John Misty doet hij weer nadrukkelijk zijn eigen ding. En nu ik toch namen aan het noemen ben mag ook de naam van een willekeurige singer-songwriter uit de Laurel Canyon scene van de jaren 70, bijvoorbeeld Jackson Browne, absoluut niet ontbreken en voeg ik ook Van Dyke Parks toe vanwege de bijzondere arrangementen. Over de invloeden uit de blues, gospel en West Coast pop heb ik het dan nog niet eens gehad. Fear Fun staat vol met volstrekt tijdloos klinkende muziek die je mee terug neemt naar de jaren 60 en 70, maar Tillman doet, zoals we inmiddels van hem gewend zijn, ook steeds zijn eigen ding, bijvoorbeeld door de nodige zwartgallige humor toe te voegen aan zijn teksten en muziek of door met opvallend rijke of juist sobere arrangementen op de proppen te komen. Alle tracks op Fear Fun liggen lekker in het gehoor en klinken ook bij eerste beluistering bekend in de oren, maar als je wat beter luistert hoor je dat Tillman steeds met subtiele verrassende wendingen op de proppen komt. Het aantal namen dat opduikt bij beluistering van de plaat blijft ondertussen maar groeien. Roy Orbison en Rufus Wainwright vanwege de stem, Buffalo Springfield, Neil Young en Bob Dylan vanwege de muzikale invloeden en de veelzijdigheid en ga zo maar door. Fear Fun lijkt een bijna achteloos gemaakte plaat vol muziek uit een goed en met veel smaak gevulde platenkast die is omgevallen, maar ondertussen zit het allemaal zo knap en inventief in elkaar en drukt Joshua Tillman zo zijn eigen stempel op de plaat, dat uiteindelijk een hele diepe buiging op zijn plaats is voor Fear Fun van Father John Misty. Op nieuw werk van Tillman hoeven we gezien zijn opvallend hoge productiviteit vast niet lang te wachten, maar hij heeft de lat dit keer waarschijnlijk wel erg hoog gelegd voor zichzelf. Erwin Zijleman
