The Family Jewels, het debuut van de Britse band Marina & The Diamonds, heb ik twee jaar geleden best vaak gedraaid, maar toch wel enigszins tot mijn verbazing heeft de met name in Engeland zeer enthousiast onthaalde plaat deze BLOG nooit weten te halen. Helemaal onlogisch is dat overigens niet, want de muziek van de uit Wales afkomstige, maar met Grieks bloed gezegende, Marina Diamandis en haar band heeft een hoog kauwgomballenpop gehalte. Dat is op de inmiddels in Engeland verschenen (in Nederland verschijnt komt de plaat later deze maand uit) tweede plaat van de band uit Wales niet anders. Sterker nog, het kauwgomballengehalte is op de tweede plaat van Marina & The Diamonds alleen maar groter geworden. Electra Heart opent overtuigend met Bubblegum Bitch en dat is ook meteen een vlag die de lading uitstekend dekt. Marina Diamandis heeft de touwtjes op Electra Heart stevig in handen en trakteert de luisteraar op een bijna eindeloze serie onbetwiste hits. Veel tracks op Electra Heart hebben een hoog Lady Gaga gehalte, want net als de Amerikaanse is Marina niet vies van een portie hitgevoelige elektrapop. Ondanks de duidelijke overeenkomsten met Lady Gaga, hoor ik uiteindelijk toch vooral verschillen. Om te beginnen is Marina Diamandis een veel betere zangeres dan Stefani Joanne Angelina Germanotta. Dat hoor je vooral wanneer de elektronische beats wat meer naar de achtergrond zijn gedrongen, wat gelukkig met enige regelmaat gebeurt, maar ook in de meest aanstekelijke refreinen klinkt de over een enorm bereik beschikkende stem van Marina een flink stuk overtuigender dan die van Lady Gaga. Wat voor de kwaliteit van de zang geldt, geldt ook voor de kwaliteit van de songs en de kwaliteit van de instrumentatie. Een gemiddeld album van Lady Gaga bevat een hooguit een handvol sterke singles maar verder vooral opvullertjes. Marina & The Diamonds slagen er daarentegen in om het hoge niveau van de openingstracks gedurende de hele plaat vast te houden, waarbij de band zorgt voor de nodige variatie in zowel de instrumentatie als het tempo van de songs. In de tracks waarin de elektropop invloeden net wat minder dominant aanwezig zijn, schuift de muziek van Marina & The Diamonds op in de richting van Bat For Lashes, Florence & The Machine of zelfs Kate Bush, maar over het algemeen kiest Marina op haar tweede plaat toch voor de makkelijkste weg. Dat is aan de ene kant jammer, maar als het zo goed is gedaan als op Electra Heart heb ik er absoluut vrede mee. Ik ben daarom zeer tevreden met de tweede plaat van Marina en haar band. De pianoballad waarmee de plaat afsluit laat bovendien horen dat we van deze dame in de toekomst ook nog heel veel ander moois kunnen verwachten, waarmee Marina Diamandis Lady Gaga nog eens aftroeft. Erwin Zijleman
