2012 is tot dusver een muziekjaar waarin de jonge honden het wat laten afweten en de oudere garde floreert. Bob Dylan werd eerder dit jaar 71, maar steekt de afgelopen 15 jaar in een uitstekende vorm. Heel productief is Dylan al lang niet meer, maar de vier studioplaten die de Amerikaan de afgelopen 15 jaar uitbracht, waren stuk voor stuk van een zeer hoog niveau. Ook, het voor mij bijna uit het niets verschenen, Tempest is een geïnspireerd klinkende plaat, waar heel wat jonge muzikanten een puntje aan kunnen zuigen. Ik vind het zo langzamerhand lastig om een plaat van Bob Dylan te beoordelen. Bij de beluistering van een nieuwe Dylan plaat ontkom je immers bijna niet aan de vergelijking met de andere platen uit zijn inmiddels omvangrijke en imponerende oeuvre en dat is een vergelijking die niet altijd zinvol of rechtvaardig is. Ik ga Tempest dan ook niet vergelijken met de inmiddels tot klassiekers uitgegroeide platen die Dylan 40 tot 50 jaar geleden maakte, maar beoordeel de plaat op zijn eigen kwaliteiten. Bij beluistering van Tempest vallen een aantal dingen op. Allereerst is de plaat, die werd opgenomen met de vaste live-band van Dylan aangevuld met Los Lobos voorman David Hidalgo, in muzikaal opzicht verrassend homogeen. Op Tempest domineren invloeden uit de folk, country en vooral blues en is er weinig ruimte voor uitstapjes buiten de gebaande paden. Het tempo ligt over het algemeen laag en de sfeer varieert van duister tot stemmig. Verder valt op dat de stem van Dylan er de afgelopen jaren niet op vooruit is gegaan. Mede door het jarenlange touren en wat lichamelijke ongemakken klinkt Dylan krakeriger en rasperiger dan ooit tevoren, wat niet door iedere muziekliefhebber gewaardeerd zal worden. Persoonlijk heb ik niet zoveel moeite met de wat aangetaste stembanden. Dylan moest het nooit hebben van mooizingerij en de grote mate van doorleving voegt zeker wat toe aan zijn muziek. Het laatste dat opvalt aan Tempest is het bijzonder hoge niveau van de teksten. Dylan heeft een naam hoog te houden als tekstschrijver, maar op Tempest overtreft hij zichzelf. Tempest staat vol met prachtige donkere verhalen die de muzikale en vocale inkleuring krijgen die ze verdienen. Alles bij elkaar genomen is Tempest een interessante plaat van hoog niveau. Bob Dylan is misschien niet meer de Bob Dylan van 45 jaar geleden, maar hij slaagt er nog altijd in om muziek te maken die maar moeilijk los te laten is. Bij eerste beluistering van Tempest moest ik nog flink wennen aan van alles en nog wat, maar inmiddels koester ik de plaat als een bescheiden meesterwerk. Bob Dylan is inmiddels 71, maar behoort nog altijd tot het beste dat het singer-songwriter genre te bieden heeft. Dat onderstreepte hij de afgelopen 15 jaar met een viertal bijzonder enthousiast ontvangen platen en dat onderstreept hij nu nogmaals met het waarschijnlijk meer omstreden, maar echt niet minder goede Tempest. Petje af. Erwin Zijleman
