Het is behoorlijk lang stil geweest rond Calexico en dat zijn we niet gewend van de band uit Tucson, Arizona. Stil is in dit geval overigens een relatief begrip, want sinds de laatste studioplaat van de band, Carried To Dust uit 2008, zijn we wel getrakteerd op een live-plaat, een soundtrack en een prima plaat met restmateriaal (het vorig jaar verschenen Road Atlas). Algiers maakt een einde aan vier lange jaren wachten op een nieuwe reguliere plaat van de band en was het wachten meer dan waard. Algiers werd niet opgenomen in de Algerijnse hoofdstad, maar in een wijk met dezelfde naam in New Orleans. De muzikale smeltkroes van de Verenigde Staten pas uiteraard uitstekend bij een band die bij voorkeur zeer uiteenlopende invloeden in haar muziek verwerkt en heeft de muziek van Calexico alleen maar veelzijdiger gemaakt. Naast alle invloeden die we al kennen van de band rond Joey Burns en John Convertino, verwerkt Algiers ook invloeden uit de rijke muziekhistorie van New Orleans, overigens zonder dat dit ten koste is gegaan van de herkenbaarheid van de muziek van Calexico. Algiers is een voor Calexico begrippen behoorlijk ingetogen plaat. Dat gaat wat ten koste van de dynamiek die de platen van Calexico altijd zo enerverend maakt, maar Algiers is absoluut geen saaie plaat. Daarvoor verwerkt de band veel te veel stijlen in haar veelkleurige muziek en ligt het niveau van de songs te hoog. Algiers maakt door de veelheid aan stijlen een wat onevenwichtige indruk, maar dat geldt eigenlijk voor alle platen van de band en is misschien ook wel de kracht van de muziek van Calexico. Algiers is net als zijn voorganger een plaat met een aantal hoogtepunten waartussen het maar lastig kiezen is. Ik heb bij iedere beluistering mijn duidelijke voorkeuren, maar het zijn wel steeds andere voorkeuren. Inmiddels heb ik de plaat een paar keer voorbij horen komen en kan ik eigenlijk geen zwakke broeder meer aanwijzen. Luister naar Algiers en je hoort een band op ontspannen wijze muziek maken, waarbij het open staat voor de muzikale invloeden en de magie van de tijdelijke thuisbasis. Ik was best tevreden met de tussendoortjes die Joey Burns en John Convertino, naast al hun andere werkzaamheden, de afgelopen jaren hebben uitgebracht, maar Algiers is het echte werk. De berichten dat de nieuwe plaat van Calexico slaapverwekkend saai is moet je heel snel naast je neer leggen, want saai is deze geïnspireerd klinkende plaat geen moment. Calexico heeft de afgelopen 15 jaar een bijzonder interessant en fraai oeuvre opgebouwd. In dit oeuvre is Algiers absoluut één van de smaakmakers. Erwin Zijleman
