De Texanen Chris Masterson en Eleanor Whitmore werkten de afgelopen 15 jaar afzonderlijk met uiteenlopende muzikanten binnen en buiten de Amerikaanse roots scene (variërend van Son Volt tot Regina Spektor), maar sinds de twee elkaar in de liefde vonden opereren ze ook in muzikaal opzicht als duo. Tot voor kort als onderdeel van de live band van Steve Earle, maar nu ook als The Mastersons. Het duet van het duo luistert naar de titel Birds Fly South en is zo’n plaat die lange tijd nauwelijks opvalt, tot je hem eenmaal hebt beluisterd. Birds Fly South lag ook bij mij enige tijd op de spreekwoordelijke stapel, maar vanaf het moment dat de eerste noten uit de speakers klonken ben ik fan van Chris Masterson en Eleanor Whitemore. The Mastersons opereren vanuit New York, maar halen hun meeste muzikale invloeden uit het Zuiden van de Verenigde Staten. Birds Fly South lijkt vooral geïnspireerd door de muziek die Gram Parsons en Emmylou Harris inmiddels al weer een aantal decennia geleden maakten, maar klinkt gelukkig niet al te retro, zeker niet wanneer het duo een vleugje eigentijdse pop in haar muziek verwerkt. The Mastersons klinken dan als The Jayhawks met een zangeres en dat is wat mij betreft een kwalificatie waar helemaal niets mis mee is. Het is heel erg druk in het genre waarin Chris Masterson en Eleanor Whitmore zich bewegen, maar het tweetal weet zich op meerder manieren te onderscheiden van de concurrentie. The Mastersons doen dit allereerst in vocaal opzicht. De stem van Eleanor Whitmore behoort tot de mooiste in het genre en contrasteert prachtig met de op zich niet zo opzienbarende stem van Chris Masterson. De twee leggen flink wat gevoel en passie in hun vocalen, waardoor je ieder woord gelooft en steeds weer wordt gegrepen. De schoonheid van de vocalen komt terug in de instrumentatie. Die verliest zichzelf in dit genre nog wel eens in een overdaad aan virtuositeit, maar The Mastersons houden het allemaal sfeervol en uiterst subtiel, wat de kwaliteit van de plaat zeer ten goede komt. Met name het gitaarwerk is heel erg mooi, maar ook Whitmore's vioolspel mag er zijn. Het steekt niet alleen knap in elkaar, maar klinkt dankzij het heldere geluid ook prachtig. De productie verdient absoluut een pluim. Omdat Chris Masterson en Eleanor Whitmore in hun teksten de persoonlijke thema’s niet schuwen en ook nog eens zeer bedreven zijn in het schrijven van songs die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten, is Birds Fly South een plaat die nauwelijks tijd nodig heeft om uit te groeien tot de persoonlijke favorieten van het moment. De erfenis van Gram Parsons en Emmylou Harris werd een paar jaar geleden al prachtig leven gehouden door Johnny Irion en Sarah Lee Guthrie, maar Birds Fly South van Chris Masterson en Eleanor Whitmore is als je het mij vraagt indrukwekkender. Nu de herfst nadert mogen we het heel af en toe stiekem over de jaarlijstjes gaan hebben. In het rootssegment is deze plaat absoluut een kandidaat. Erwin Zijleman
