Johnny Marr - The Messenger

Johnny Marr bepaalde met zijn unieke gitaarspel voor een belangrijk deel het geluid van The Smiths, maar desondanks kwam zijn solocarrière na het uiteenvallen van deze bij zijn bestaan al legendarische band nooit echt van de grond. Dat is op zich niet zo gek, want Johnny Marr beschikt niet over de vocale kwaliteiten van Morrissey en bleef ook als songwriter en tekstschrijver ver achter bij zijn voormalige bandgenoot. De afgelopen jaren verdeelde Johnny Marr zijn energie over twee bands (Modest Mouse en The Cribs), maar nu probeert hij het toch weer eens solo. Ik had gezien de ervaringen uit het verleden persoonlijk geen hoge verwachtingen met betrekking tot The Messenger, maar ik vind het een verrassend sterke plaat. Johnny Marr is nog altijd geen groot zanger, maar is als songwriter flink gegroeid. The Messenger bevat een serie opvallend sterke songs, die uiteraard een flinke zet in de goede richting krijgen door Johnny Marr’s geweldige gitaarspel (dat hier en daar grenst aan genialiteit). In een aantal van deze songs sluit Johnny Marr nadrukkelijk aan op het werk van The Smiths en dat doet hij zeer verdienstelijk, maar ook in de songs waarin Johnny Marr laat horen dat de tijd voor hem niet stil is blijven staan na het uiteenvallen van The Smiths (waarbij ook de New Order spin-off Electronic waarvan Marr deel uit maakte nog even voorbij komt), maken vrijwel zonder uitzondering indruk. The Messenger laat zich uiteindelijk beluisteren als een trip langs een aantal decennia Britse popmuziek en het is een trip die geen moment verveelt. In eerste instantie is het vooral het prachtige gitaarwerk dat de aandacht vast houdt, maar na enige gewenning is de stem van Johnny Marr ook zeker niet onprettig en blijven de songs op de plaat één voor één hangen. Het levert in Engeland inmiddels bijna lyrische reacties op. Dat is misschien wat overdreven, maar Johnny Marr verdient absoluut lof voor deze plaat. Wanneer een stel jonge honden met The Messenger op de proppen was gekomen was waarschijnlijk sprake geweest van een ware sensatie. Johnny Marr ontsnapt natuurlijk nooit aan de vergelijking met de band waarvan hij ooit deel uit maakte, maar levert met The Messenger eindelijk wel een soloplaat af die er toe doet en derhalve alle aandacht verdient. Zet, net als ik, de scepsis opzij en luister onbevangen naar de plaat van deze geweldige gitarist. Uiteindelijk kun je alleen maar concluderen dat Johnny Marr nog veel meer kan dan zeer verdienstelijk gitaar spelen. Erwin Zijleman