Madeleine Peyroux - The Blue Room

Madeleine Peyroux behoeft waarschijnlijk geen verdere toelichting. De oorspronkelijk uit Athens, Georgia, afkomstige, maar in California, New York en Parijs opgegroeide zangeres, debuteerde 17 jaar geleden met het prachtige Dreamland en verraste acht jaar later met het nog veel mooiere Careless Love. Het zijn platen die Madeleine Peyroux de bijnaam “de Billie Holiday van deze tijd” heeft opgeleverd. Vanaf het in 2006 verschenen Half The Perfect World heeft de Amerikaanse zangeres laten horen dat ze niet alleen fantastisch kan zingen, maar ook zelf memorabele songs kan schrijven, waardoor haar ster inmiddels tot imposante hoogten is gestegen. Tussen Dreamland en Careless Love zaten ooit acht lange jaren, maar sindsdien is Madeleine Peyroux behoorlijk productief. Nog geen twee jaar na Standing On The Rooftop ligt er al weer een nieuwe plaat van Madeleine Peyroux in de winkel: The Blue Room. Op haar nieuwe plaat vertolkt Madeleine Peyroux sinds lange tijd weer eens uitsluitend songs van anderen, maar The Blue Room is veel meer dan een willekeurige serie covers. Het door sterproducer Larry Klein geproduceerde The Blue Room had eigenlijk een remake van Modern Sounds In Country And Western Music van Ray Charles moeten worden. De legendarische plaat uit 1962 was één van de eerste platen waarop zo ongeveer alle Amerikaanse muziekstijlen werden vermengd en staat inmiddels enkele decennia in de boeken als klassieker. Madeleine Peyroux was op haar vorige platen ook al niet vies van het vermengen van invloeden uit uiteenlopende genres, maar op The Blue Room doet ze dit nog net wat fanatieker. Jazz en blues vormen nog altijd de belangrijkste ingrediënten van de muziek van Madeleine Peyroux, maar ook voor country, soul en rock is plaats. The Blue Room is uiteindelijk geen complete remake van de klassieker van Ray Charles geworden. De nieuwe plaat van Madeleine Peyroux bevat een aantal tracks van deze plaat en hiernaast een aantal songs die zich hebben laten inspireren door het baanbrekende werk van Ray Charles. Natuurlijk zingt Madeleine Peyroux ook dit keer de sterren van de hemel. Ik denk niet dat ik een zangeres ken die in technisch opzicht beter is dan Madeleine Peyroux, maar de afgelopen 17 jaar heeft ze bovendien een enorme sprong gemaakt wanneer het gaat om het op doorleefde en emotievolle wijze vertolken van haar songs. Ook in instrumentaal en productioneel opzicht is The Blue Room een nagenoeg perfecte plaat, zodat het enige smetje dat overblijft het volledig vertrouwen op het werk van anderen is. Ik zie The Blue Room daarom vooralsnog vooral als een tussendoortje, maar het is wel een tussendoortje van een niveau waarvan de meeste zangeressen alleen maar kunnen dromen. Heerlijke plaat, zeker voor lome zondagochtenden en alle late avonden. Erwin Zijleman