Simple Minds - Celebrate

De Simple Minds durf ik best een jeugdliefde te noemen. Tussen 1979 en 1985 wist de Schotse band me keer op keer te verrassen met steeds weer anders klinkende platen en een flinke serie geweldige live optredens. Aan het eind van de jaren 80 kregen de meeste grote 80s bands het moeilijk en flink wat bands zouden de decenniumwissel niet overleven. Ook de Simple Minds wisten de grootse vorm van de eerste helft van de jaren 80 niet vast te houden. Van alle platen die de band na het uit 1985 stammende Once Upon A Time (na een aantal klassiekers wat mij betreft ook al een twijfelgevalletje) uitbracht, wist eigenlijk alleen het in 2009 verschenen Graffiti Soul me echt te overtuigen. De muziek van de Simple Minds kwam tot vorig jaar verder eigenlijk nooit meer in de cd speler terecht, maar de boxset x5 (de set reissues van de eerste vijf platen van de band) bracht hier verandering in. Met de release van de verzamelaar Celebrate staat het complete oeuvre van de Simple Minds weer op de kaart. Ik heb bij beluistering van Celebrate, dat verkrijgbaar is in een 2 cd en 3 cd uitvoering, nog steeds mijn duidelijke voorkeuren, maar ben toch minder negatief geworden over het wat latere werk van de band, mogelijk omdat Celebrate alleen de krenten uit de pap of pop bevat. De 2 cd versie van Celebrate die ik in mijn bezit heb, legt de knip precies bij het moment waarop ik min of meer ben afgehaakt (de 3 cd versie rekt alles wat op en bevat een aantal extra tracks die in veel gevallen niet onder doen voor de tracks die de 2 cd versie wel wisten te halen). Op de eerste cd hoor je het experimentelere werk uit de beginjaren van de band (elektronischer en sterk beïnvloed door Roxy Music), de hoogtijdagen van New Gold Dream en Sparkle In The Rain (voor mij persoonlijk een bijna vergeten plaat) en de keuze voor het grote geld en/of de voorzichtige teloorgang van de band (Don’t You en de singles van Once Upon A Time), in de meeste gevallen in geremasterde vorm. Op de tweede cd hoor je werk van alle platen die de band tussen 1989 en nu maakte en is er zelfs ruimte voor twee nieuwe tracks. Ik moet zeggen dat de singles uit deze periode me niet tegen vallen, al veerde ik het meest enthousiast op bij de tracks van Graffiti Soul. Ik heb de Simple Minds lange tijd gezien als een band die zich wist te scharen onder de iconen van de jaren 80, maar zich vervolgens nooit meer wist te vernieuwen (in tegenstelling tot bijvoorbeeld U2). Verder heb ik lange tijd gedacht dat de muziek van de band mede dankzij alle galm en pathos de tand des tijd niet goed zou hebben doorstaan. Het zijn conclusies die allemaal op de schop gaan nu Celebrate met enige regelmaat in de cd-speler zit. In haar jonge jaren behoorde de band tot de grote vernieuwers, New Gold Dream en Sparkle In The Rain zijn onbetwiste klassiekers en hierna maakte de band misschien wel eens foute keuzes, maar verloor het haar glans nooit helemaal, om met Graffiti Soul gewoon weer op het hoogste niveau terug te keren. Wat voor mij werkt, werkt mogelijk ook voor ieder ander die de band tot zijn of haar jeugdliefdes rekent, maar ook muziekliefhebbers die zich nog nooit aan de Simple Minds hebben vergrepen zullen waarschijnlijk aangenaam verrast zijn door de kwaliteit van deze mooie en verrassend sterke verzamelaar. Erwin Zijleman