Het is december en dus vliegen de jaarlijstjes je momenteel om de oren. Met mijn eigen lijstje wacht ik nog even (al is het maar omdat Sumie een paar dagen geleden bewees dat ook in december platen worden uitgebracht die er toe doen), maar ik ben natuurlijk wel nieuwsgierig of er in de al gepubliceerde jaarlijstjes platen staan die ik heb gemist. Nu had ik niet verwacht dat ik de nummer 1 van het lijstje van Mojo zou missen. Het Britse muziektijdschrift schaar ik onder mijn favoriete leesvoer op muziekgebied en tips van het gerenommeerde tijdschrift negeer ik eigenlijk nooit. Desondanks had ik Dream River van Bill Callahan, want daar gaat het om, tot dusver niet gehoord. Geen promo ontvangen, niet op Spotify; het zijn zwakke excuses, want Bill Callahan staat inmiddels al vele jaren garant voor geweldige muziek. Die geweldige muziek maakt hij ook op Dream River. Callahan maakte een elftal geweldige platen als Smog, maar timmert inmiddels al weer een tijdje aan de weg onder zijn eigen naam. Dat leverde een aantal intrigerende platen op, met het in 2009 verschenen Sometimes I Wish We Were An Eagle als voorlopig hoogtepunt. Dream River doet er zeker niet voor onder. Ook op zijn nieuwe plaat maakt Bill Callahan weer muziek die alleen Bill Callahan kan maken. Ik denk niet dat er veel muzikanten zijn die een panfluit of een dwarsfluit gebruiken in rootsmuziek. Bill Callahan doet het en het klinkt nog prachtig ook. Dream River valt sowieso op door een bijzondere instrumentatie, waarin prachtige dromerige en heel af en toe rauwe gitaarlijnen worden gecombineerd met percussie en hier en daar een blazer of strijker. Het is een instrumentarium dat fraai past bij de donkere stem van Bill Callahan, die op zijn best is wanneer de instrumentatie een stapje terug doet. De stem van Callahan staat op Dream River centraal en vertelt een aantal prachtige verhalen (de teksten zijn het doorlezen meer dan waard). Het zijn verhalen die zijn verpakt in songs die nauwelijks zijn te negeren. Direct bij de eerste noten van Dream River grijpt Bill Callahan je bij de strot en hij laat pas los wanneer de laatste noten wegsterven. Vergeleken met de dynamische Apocalypse uit 2011 schotelt Callahan ons dit keer een wat homogenere selectie songs voor, maar het zijn stuk voor stuk parels. Bill Callahan maakte een paar jaar geleden een aantal bijna vrolijke platen (mogelijk ingegeven door het feit dat hij destijds het bed deelde met achtereenvolgens Cat Power en Joanna Newsom), maar op Dream River horen we weer het weemoedige en donkere geluid dat ook de briljante platen van Smog kenmerkt, al gloort er ook altijd hoop aan de horizon. Ik luister inmiddels een paar dagen naar de stemmige rootsmuziek op Dream River, maar ben nog lang niet klaar met deze geweldige plaat, die inderdaad jaarlijstjeswaardig is. Erwin Zijleman
