Eerder deze week moest ik al met het schaamrood op de kaken bekennen dat ik de nummer 1 uit het jaarlijstje van Mojo langs me heen had laten gaan. Om de vernedering compleet te maken lag een dag later het jaarlijstje van Uncut op de mat en tot mijn verbijstering bleek dat ik ook de nummer 1 van het andere gerenommeerde Britse muziektijdschrift heb gemist. Uncut heeft de eerste plek van haar jaarlijstje gereserveerd voor m b v, de door niemand meer verwachte comebackplaat van My Bloody Valentine. Wederom geen promo ontvangen, niet op Spotify en gelanceerd via een website die vooral overbelast was, maar het is ook deze keer een bijzonder slap excuus. My Bloody Valentine maakte in 1991 immers misschien wel de belangrijkste plaat van de jaren 90 en bovendien een plaat die een belangrijke inspiratiebron is geweest voor heel wat platen die ik inmiddels schaar onder mijn favorieten van de afgelopen twintig jaar. Wanneer een comeback plaat 22 jaar op zich laat wachten (en in die 22 jaar minstens 250 keer is aangekondigd) dringt de vergelijking met Chinese Democracy van Guns N’ Roses zich op, maar waar de band rond Axl Rose uiteindelijk met een draak van een plaat op de proppen kwam, overtreft de band rond Kevin Shields zelfs mijn stoutste verwachtingen. De nieuwe plaat van My Bloody Valentine volgt op een plaat die niet te overtreffen is en gelukkig probeert m b v dat ook niet. De nieuwe plaat is gebouwd op de inmiddels overwoekerde fundamenten uit het verleden, maar blijft niet steken bij deze fundamenten. Wat is gebleven is het contrast tussen aan de ene kant vervormde gitaarmuren en wolken en aan de andere kant honingzoete melodieën en vocalen, maar m b v slaat ook nieuwe wegen in. De plaat is wat mij betreft experimenteler dan Loveless en in ieder geval ongrijpbaarder. m b v bevat nauwelijks popsongs met een kop en een staart, maar vooral grillige tracks die meerdere kanten op schieten. Wanneer wordt gekozen voor de beproefde combinatie van gruizige gitaren en zoete zang klinkt het allemaal nog wel bekend in de oren, maar wanneer de gitaren helemaal achterwege worden gelaten hoor je een kant van My Bloody Valentine die nog niet bekend was. De onbekende kant van de band komt op m b v meerdere keren voorbij, want waar Loveless een typische jaren 80 en 90 plaat was, biedt m b v ook ruimte aan invloeden van de afgelopen twee decennia. Het is zoals eerder gezegd bijna onmogelijk om een klassieker als Loveless te overtreffen of zelfs maar te benaderen. Ik ga m b v in kwalitatief opzicht dan ook niet vergelijken met de klassieker van 22 jaar geleden, maar vergelijk de nieuwe plaat met de andere platen die dit jaar in het genre zijn verschenen. De nieuwe van My Bloody Valentine weet zich in dat geval eenvoudig te onderscheiden. Of m b v de beste plaat van het jaar is, zoals Uncut beweert, betwijfel ik, maar een krent uit de pop is het absoluut. Beter laat dan nooit daarom alsnog een flinke pluim voor deze verrassende comeback. Erwin Zijleman
Eerder deze week moest ik al met het schaamrood op de kaken bekennen dat ik de nummer 1 uit het jaarlijstje van Mojo langs me heen had laten gaan. Om de vernedering compleet te maken lag een dag later het jaarlijstje van Uncut op de mat en tot mijn verbijstering bleek dat ik ook de nummer 1 van het andere gerenommeerde Britse muziektijdschrift heb gemist. Uncut heeft de eerste plek van haar jaarlijstje gereserveerd voor m b v, de door niemand meer verwachte comebackplaat van My Bloody Valentine. Wederom geen promo ontvangen, niet op Spotify en gelanceerd via een website die vooral overbelast was, maar het is ook deze keer een bijzonder slap excuus. My Bloody Valentine maakte in 1991 immers misschien wel de belangrijkste plaat van de jaren 90 en bovendien een plaat die een belangrijke inspiratiebron is geweest voor heel wat platen die ik inmiddels schaar onder mijn favorieten van de afgelopen twintig jaar. Wanneer een comeback plaat 22 jaar op zich laat wachten (en in die 22 jaar minstens 250 keer is aangekondigd) dringt de vergelijking met Chinese Democracy van Guns N’ Roses zich op, maar waar de band rond Axl Rose uiteindelijk met een draak van een plaat op de proppen kwam, overtreft de band rond Kevin Shields zelfs mijn stoutste verwachtingen. De nieuwe plaat van My Bloody Valentine volgt op een plaat die niet te overtreffen is en gelukkig probeert m b v dat ook niet. De nieuwe plaat is gebouwd op de inmiddels overwoekerde fundamenten uit het verleden, maar blijft niet steken bij deze fundamenten. Wat is gebleven is het contrast tussen aan de ene kant vervormde gitaarmuren en wolken en aan de andere kant honingzoete melodieën en vocalen, maar m b v slaat ook nieuwe wegen in. De plaat is wat mij betreft experimenteler dan Loveless en in ieder geval ongrijpbaarder. m b v bevat nauwelijks popsongs met een kop en een staart, maar vooral grillige tracks die meerdere kanten op schieten. Wanneer wordt gekozen voor de beproefde combinatie van gruizige gitaren en zoete zang klinkt het allemaal nog wel bekend in de oren, maar wanneer de gitaren helemaal achterwege worden gelaten hoor je een kant van My Bloody Valentine die nog niet bekend was. De onbekende kant van de band komt op m b v meerdere keren voorbij, want waar Loveless een typische jaren 80 en 90 plaat was, biedt m b v ook ruimte aan invloeden van de afgelopen twee decennia. Het is zoals eerder gezegd bijna onmogelijk om een klassieker als Loveless te overtreffen of zelfs maar te benaderen. Ik ga m b v in kwalitatief opzicht dan ook niet vergelijken met de klassieker van 22 jaar geleden, maar vergelijk de nieuwe plaat met de andere platen die dit jaar in het genre zijn verschenen. De nieuwe van My Bloody Valentine weet zich in dat geval eenvoudig te onderscheiden. Of m b v de beste plaat van het jaar is, zoals Uncut beweert, betwijfel ik, maar een krent uit de pop is het absoluut. Beter laat dan nooit daarom alsnog een flinke pluim voor deze verrassende comeback. Erwin Zijleman