Robert Cray - Nothin But Love
Vreemd hoe je muzikanten die je in een ver verleden een warm hart toe droeg totaal kunt vergeten. Bij toeval las ik in een Amerikaans tijdschrift een mooi verhaal over Robert Cray. Het verhaal, dat inmiddels al meer dan een jaar oud was, ging over de man’s nieuwe plaat Nothin But Love. Ik heb de plaat direct maar even opgezocht via Spotify en wat is het een goede plaat. Nothin But Love verscheen in de zomer van 2012 en laat een Robert Cray horen die je onmiddellijk mee terug neemt naar zijn hoogtijdagen; de dagen van wereldhits als Strong Persuader en Don’t Be Afraid Of The Dark. Nu zijn bluesmuzikanten die wereldhits scoren verdacht bij bluesliefhebbers die hun blues bij voorkeur zo puur mogelijk tot zich nemen. Bluesmuzikanten moeten geen hits scoren, maar de ellende van het dagelijkse bestaan bezingen. Succes is in deze visie gif voor de creativiteit van de bluesmuzikant. Zelf ben ik een stuk milder. Blues moet uit het hart komen en dat komt het bij Robert Cray. Hiernaast is Robert Cray ook nog eens een fantastisch zanger, een uitstekend gitarist en een prima songwriter. Alle reden dus om de platen van de bluesmuzikant uit Columbus, Georgia, te omarmen en dat had ik eerlijk gezegd al heel lang niet meer gedaan. Zonde, want ook Nothin But Love dat horen dat Robert Cray nog altijd in een uitstekende vorm verkeert. Nothin But Love bevat de lekker soulvolle blues die we inmiddels al een aantal decennia van de Amerikaan kennen. De blues van Robert Cray is zeker niet Spartaans. Ook Nothin But Love heeft een mooi vol geluid, waarin lekker veel moddervette blazers, een soulvolle ritmesectie, dampende orgeltjes en fraai pianospel de basis leggen waarop Robert Cray kan excelleren. En dat doet Robert Cray ook dit keer weer met bijzonder veel overtuiging. Cray behoort nog altijd tot de beste zangers in en buiten het genre met zijn stem die herinnert aan die van de grote soulzangers uit het verleden. En als Cray niet zingt speelt hij de ene na de andere weergaloze partij op zijn gitaar. De meeste tracks op Nothin But Love liggen geweldig in het gehoor en zijn potentiële hits, maar Robert Cray is ook niet bang voor een bijna negen minuten durende tranentrekker die zelfs menig bluespurist op de knieën zal krijgen (en dit ondanks de wel wat zwaar aangezette strijkers). Ik heb er ook weer wat oude platen van de Amerikaan bij gepakt, maar als ik eerlijk ben vind ik Nothin But Love beter. Nothin But Love van Robert Cray is een geweldige moderne bluesplaat. Een bluesplaat zoals die in 2013 niet is verschenen. Het is schandalig dat ik bijna anderhalf jaar te laat ben, maar beter laat dan nooit. Ik zet Nothin But Love nog maar eens op en ach wat is het weer mooi. Wereldplaat. Erwin Zijleman
Vreemd hoe je muzikanten die je in een ver verleden een warm hart toe droeg totaal kunt vergeten. Bij toeval las ik in een Amerikaans tijdschrift een mooi verhaal over Robert Cray. Het verhaal, dat inmiddels al meer dan een jaar oud was, ging over de man’s nieuwe plaat Nothin But Love. Ik heb de plaat direct maar even opgezocht via Spotify en wat is het een goede plaat. Nothin But Love verscheen in de zomer van 2012 en laat een Robert Cray horen die je onmiddellijk mee terug neemt naar zijn hoogtijdagen; de dagen van wereldhits als Strong Persuader en Don’t Be Afraid Of The Dark. Nu zijn bluesmuzikanten die wereldhits scoren verdacht bij bluesliefhebbers die hun blues bij voorkeur zo puur mogelijk tot zich nemen. Bluesmuzikanten moeten geen hits scoren, maar de ellende van het dagelijkse bestaan bezingen. Succes is in deze visie gif voor de creativiteit van de bluesmuzikant. Zelf ben ik een stuk milder. Blues moet uit het hart komen en dat komt het bij Robert Cray. Hiernaast is Robert Cray ook nog eens een fantastisch zanger, een uitstekend gitarist en een prima songwriter. Alle reden dus om de platen van de bluesmuzikant uit Columbus, Georgia, te omarmen en dat had ik eerlijk gezegd al heel lang niet meer gedaan. Zonde, want ook Nothin But Love dat horen dat Robert Cray nog altijd in een uitstekende vorm verkeert. Nothin But Love bevat de lekker soulvolle blues die we inmiddels al een aantal decennia van de Amerikaan kennen. De blues van Robert Cray is zeker niet Spartaans. Ook Nothin But Love heeft een mooi vol geluid, waarin lekker veel moddervette blazers, een soulvolle ritmesectie, dampende orgeltjes en fraai pianospel de basis leggen waarop Robert Cray kan excelleren. En dat doet Robert Cray ook dit keer weer met bijzonder veel overtuiging. Cray behoort nog altijd tot de beste zangers in en buiten het genre met zijn stem die herinnert aan die van de grote soulzangers uit het verleden. En als Cray niet zingt speelt hij de ene na de andere weergaloze partij op zijn gitaar. De meeste tracks op Nothin But Love liggen geweldig in het gehoor en zijn potentiële hits, maar Robert Cray is ook niet bang voor een bijna negen minuten durende tranentrekker die zelfs menig bluespurist op de knieën zal krijgen (en dit ondanks de wel wat zwaar aangezette strijkers). Ik heb er ook weer wat oude platen van de Amerikaan bij gepakt, maar als ik eerlijk ben vind ik Nothin But Love beter. Nothin But Love van Robert Cray is een geweldige moderne bluesplaat. Een bluesplaat zoals die in 2013 niet is verschenen. Het is schandalig dat ik bijna anderhalf jaar te laat ben, maar beter laat dan nooit. Ik zet Nothin But Love nog maar eens op en ach wat is het weer mooi. Wereldplaat. Erwin Zijleman