Neil Young - Live At The Cellar Door
Iedere keer als de archieven van Neil Young worden geopend komt er iets prachtigs uit. Dat kan hij natuurlijk niet eindeloos vol blijven houden, maar ook het deze week verschenen Live At The Cellar Door is weer een archiefstuk om je vingers bij af te likken. Nu ligt de lat bij de Archives inmiddels erg hoog, met voor mij persoonlijk het in 2007 verschenen Live At Massey Hall 1971 als voorlopig hoogtepunt. Deze buitengewoon intieme akoestische set krijgt nu serieuze concurrentie van Live At The Cellar Door, dat verslag doet van een aantal soloconcerten die Neil Young aan het eind van 1970 gaf in Washington D.C., als voorbereiding op een aantal grote concerten in New York en volgend op spanningen tussen Crosby, Stills, Nash and Young na het succes van Deja Vu. De concerten aan de vooravond van de release van After The Goldrush laten uiteraard flink wat materiaal van dit inmiddels tot een klassieker uitgegroeide album horen, maar er is ook aandacht voor songs die Neil Young in de jaren voor het optreden met Buffalo Springfield maakte (waaronder I’m A Child en Flying On The Ground Is Wrong) en voor songs die pas veel later op albums als Harvest en On The Beach terecht zouden komen. Op Live At The Cellar Door horen we de stem van Neil Young, afwisselend met akoestische gitaar of piano. Het zijn zeer intieme opnamen geworden. Technisch zeker niet perfect en inclusief flink wat gehoest op de achtergrond, maar de intensiteit van de songs die Neil Young speelt op de avonden in The Cellar Door is enorm. De stem van Neil Young is altijd al emotievol, maar deze avonden in Washington D.C. zingt de Canadees of zijn leven er van af hangt. Het levert prachtige sobere vertolkingen op van songs die we vooral kennen met een veel vollere instrumentatie. Prijsnummer is voor mij de indringende uitvoering van Cinnamon Girl op piano, maar eigenlijk staan alle songs op deze live plaat garant voor kippenvel. Live At The Cellar Door ligt dicht tegen het eerder genoemde Live At Massey Hall 1971 aan, maar is nog wat soberder en nog net wat meer ingetogen. Nu hou ik persoonlijk vooral van het stevige werk van Neil Young en bij voorkeur het werk met The Crazy Horse, maar deze opnamen zijn zo mooi dat Live At The Cellar Door steeds weer in de cd speler verdwijnt. In een tijd waarin producers een essentiële schakel zijn geworden op vrijwel alle platen, laat Neil Young op Live At The Cellar Door horen hoe mooi tot de essentie terug gebrachte muziek kan zijn. Neil Young is helaas niet meer zo productief en creatief als in zijn beste dagen, maar gelukkig zitten de archieven van de levende legende overvol. Ook deze greep is weer groots en smaakt vooral naar meer, al kan ik als het moet ook nog lang vooruit met de prachtige intieme vertolkingen van zijn songs op Live At The Cellar Door. Erwin Zijleman
Iedere keer als de archieven van Neil Young worden geopend komt er iets prachtigs uit. Dat kan hij natuurlijk niet eindeloos vol blijven houden, maar ook het deze week verschenen Live At The Cellar Door is weer een archiefstuk om je vingers bij af te likken. Nu ligt de lat bij de Archives inmiddels erg hoog, met voor mij persoonlijk het in 2007 verschenen Live At Massey Hall 1971 als voorlopig hoogtepunt. Deze buitengewoon intieme akoestische set krijgt nu serieuze concurrentie van Live At The Cellar Door, dat verslag doet van een aantal soloconcerten die Neil Young aan het eind van 1970 gaf in Washington D.C., als voorbereiding op een aantal grote concerten in New York en volgend op spanningen tussen Crosby, Stills, Nash and Young na het succes van Deja Vu. De concerten aan de vooravond van de release van After The Goldrush laten uiteraard flink wat materiaal van dit inmiddels tot een klassieker uitgegroeide album horen, maar er is ook aandacht voor songs die Neil Young in de jaren voor het optreden met Buffalo Springfield maakte (waaronder I’m A Child en Flying On The Ground Is Wrong) en voor songs die pas veel later op albums als Harvest en On The Beach terecht zouden komen. Op Live At The Cellar Door horen we de stem van Neil Young, afwisselend met akoestische gitaar of piano. Het zijn zeer intieme opnamen geworden. Technisch zeker niet perfect en inclusief flink wat gehoest op de achtergrond, maar de intensiteit van de songs die Neil Young speelt op de avonden in The Cellar Door is enorm. De stem van Neil Young is altijd al emotievol, maar deze avonden in Washington D.C. zingt de Canadees of zijn leven er van af hangt. Het levert prachtige sobere vertolkingen op van songs die we vooral kennen met een veel vollere instrumentatie. Prijsnummer is voor mij de indringende uitvoering van Cinnamon Girl op piano, maar eigenlijk staan alle songs op deze live plaat garant voor kippenvel. Live At The Cellar Door ligt dicht tegen het eerder genoemde Live At Massey Hall 1971 aan, maar is nog wat soberder en nog net wat meer ingetogen. Nu hou ik persoonlijk vooral van het stevige werk van Neil Young en bij voorkeur het werk met The Crazy Horse, maar deze opnamen zijn zo mooi dat Live At The Cellar Door steeds weer in de cd speler verdwijnt. In een tijd waarin producers een essentiële schakel zijn geworden op vrijwel alle platen, laat Neil Young op Live At The Cellar Door horen hoe mooi tot de essentie terug gebrachte muziek kan zijn. Neil Young is helaas niet meer zo productief en creatief als in zijn beste dagen, maar gelukkig zitten de archieven van de levende legende overvol. Ook deze greep is weer groots en smaakt vooral naar meer, al kan ik als het moet ook nog lang vooruit met de prachtige intieme vertolkingen van zijn songs op Live At The Cellar Door. Erwin Zijleman