Vandaag geen recensie op de krenten uit de pop, want die leest vandaag bijna niemand, maar ik wens alle lezers van deze BLOG uiteraard wel een heel gelukkig, mooi, sprankelend en natuurlijk ook muzikaal 2014. 2014 gaat ongetwijfeld weer heel veel mooie platen opleveren (de eerste worp is al weer veelbelovend) en ik hoop er weer heel wat te gaan bespreken op de krenten uit de pop. De eerste releases van 2014 laten nog heel even op zich wachten, maar ik heb nog zat moois liggen. Morgen dus weer een echte krent uit de pop op deze pagina. En wat voor een. Happy New Year! Erwin ZijlemanAhh, echt geen recensie???? Nou vooruit, nog een keer de plaat die mijn jaarlijstje had moeten halen: het titelloze debuut van Lone Bellow.
De meeste jaarlijstjes zijn weer gepubliceerd en dus is mijn zoektocht naar de verborgen parels van 2013 begonnen. Deze verborgen parels heb ik dit jaar vooral gevonden in de lijstjes van de Amerikaanse muzieksite PopMatters (http://www.popmatters.com) en dan met name in de meer genregerichte of thematische lijstjes. Dat leverde een week of twee geleden al de geweldige plaat van Waxahatchee op, maar de afgelopen dagen was de oogst nog veel indrukwekkender. Ik heb er op de krenten uit de pop de komende drie dagen plezier van en begin bij de PopMatters lijst met de beste Americana platen. Op nummer 1 staat het debuut van het uit New York afkomstige trio The Lone Bellow. The Lone Bellow zette het afgelopen jaar de VS op zijn kop, maar in Nederland heb ik tot dusver niets van de band gehoord. Dat is gek, want de "Brooklyn Country Music" die The Lone Bellow maakt zou het ook in Nederland goed moeten kunnen doen. De muziek van The Lone Bellow sluit immers aan op die van bands als The Lumineers en Mumford & Sons, wat betekent dat ook The Lone Bellow grossiert in opzwepende songs die zich laten inspireren door traditionele muziek, maar hier vervolgens een geheel eigen draai aan geven. The Lone Bellow doet dat misschien nog wel wat beter dan de genoemde concurrenten, vooral omdat de emotie in de songs van The Lone Bellow wat dieper gaat. De songs op het debuut van The Lone Bellow werden geschreven nadat de vrouw van zanger en gitarist Zach Williams zwaar gewond raakte bij een ongeluk. Haar herstel was lange tijd onzeker, waardoor de songs op het titelloze debuut van The Lone Bellow worden gedomineerd door leven tussen hoop en vrees. Het geeft de plaat een diepe emotionele lading die wordt overgedragen op de luisteraar. Niet alleen in emotioneel opzicht vind ik de plaat van The Lone Bellow indrukwekkender dan die van de concurrentie. In muzikaal opzicht is The Lone Bellow veelzijdiger en is hun muziek indringender. Ook The Lone Bellow is niet vies van aanstekelijke en lichtvoetige deuntjes, maar over het algemeen genomen wordt er steviger en complexer gemusiceerd, wat de plaat van The Lone Bellow meer diepgang en dynamiek geeft. Zach Williams is een uitstekend zanger, maar net als de eerder genoemde concurrenten en zeker ook het nog niet genoemde The Civil Wars, is The Lone Bellow niet vies van stevig aangezette meerstemmige vocalen, wat de muziek van The Lone Bellow nog wat meer zeggingskracht geeft. Met name de harmonieën op het debuut van het trio uit New York zijn van een bijzonder hoog niveau en laten die van The Lumineers en Mumford & Sons ver achter zich. Het debuut van The Lone Bellow is direct een indrukwekkende plaat, maar bij beluistering met de koptelefoon hoor je pas echt hoe goed de plaat is. Dan valt op hoe mooi het allemaal klinkt, hoe knap het in elkaar steekt en met hoeveel passie en emotie The Lone Bellow muziek maakt. Het debuut van de band is dan om te janken zo mooi en wordt de komende tijd nog wel wat mooier en indrukwekkender vrees ik. Ik heb nu al spijt van mijn jaarlijstje (want daar moet deze plaat zeker in), maar ben aan de andere kant zielsgelukkig dat ik deze, al in januari verschenen plaat, toch nog heb ontdekt. Een van de betere Americana platen van 2013? Ja, absoluut. Erwin Zijleman