Warpaint - Warpaint

De Amerikaanse band Warpaint wist tot dusver nog geen plekje te veroveren op deze BLOG en daar begrijp ik eigenlijk niets van. Het in 2010 verschenen debuut van de band, The Fool, schaar ik immers onder de betere platen van de afgelopen jaren, al duurde het wel even voor ik hier achter kwam (wat waarschijnlijk de afwezigheid van Warpaint op deze BLOG verklaart). Heel lang hoef ik gelukkig niet stil te staan bij het verleden, want Theresa Wayman, Emily Kokal, Jenny Lee Lindberg en Stella Mozgawa hebben een plaat gemaakt die het debuut van de band op alle mogelijke manieren overtreft. Hiervoor zijn kosten noch moeite gespaard. Zo nam topproducer Flood (U2, PJ Harvey, Nick Cave & The Bad Seeds, Depeche Mode) plaats achter de knoppen en werd de eindmix verzorgd door niemand minder dan Nigel Godrich (Radiohead, Paul McCartney, Beck, U2, R.E.M.). Met de productie en het geluid op de titelloze tweede plaat van het kwartet uit Los Angeles zit het dus wel goed, maar ook in muzikaal opzien is de nieuwe plaat van Warpaint in vrijwel alle opzichten bijzonder fascinerend. Wat direct opvalt bij eerste beluistering van de nieuwe plaat van Warpaint is de prominente plaats die de ritmesectie heeft gekregen in de mix. De diepe baslijnen bepalen voor een belangrijk deel de sfeer op de plaat, terwijl het sprankelende en soms onnavolgbare drumwerk continu de aandacht trekt en de fantasie prikkelt. Warpaint kreeg op basis van haar debuut etiketten als dreampop, shoegaze en post-punk opgeplakt, maar de tweede plaat van de band is niet zomaar in een hokje te proppen. Vergeleken met het debuut is de tweede plaat van Warpaint elektronischer, experimenteler en veelzijdiger. De betoverende gitaarlijnen zijn net wat minder prominent aanwezig dan op het debuut en ook de bezwerende zang speelt een wat minder belangrijke rol, al zijn beiden nog steeds prachtig. Het mindere belang van de gitaren is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant draagt het zeker bij aan de bijna hypnotiserende werking van de plaat. Deze hypnotiserende werking wordt voor een belangrijk deel bepaald door de geweldige baslijnen, die net zo makkelijk citeren uit de hoogtijdagen van de post-punk (denk met name aan The Cure) als uit de hip-hop, triphop en dub. Ook de rest van de muziek op de tweede van Warpaint schiet alle kanten op. Naast citaten uit de hierboven genoemde genres hoor ik garagerock, psychedelica, pop, R&B, ambient en hiernaast een flinke dosis ongrijpbaarheid die niet in een genre is te vangen. Met name de wat experimentelere tracks op de plaat hebben wel wat van The Xx en Portishead in haar jonge jaren, maar ik hoor net zo makkelijk iets van Beach House, The Cocteau Twins of Talking Heads. Het noemen van namen schiet uiteindelijk alle kanten op, maar geen van deze namen blijft langer hangen dan de eerstgenoemde twee. Warpaint maakt het de luisteraar op haar nieuwe plaat niet altijd even makkelijk, maar uiteindelijk grijpt iedere track je bij de strot. Dit gaat een stuk sneller wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert, want dan komt de gelaagdheid in de muziek van Warpaint het best tot zijn recht. Warpaint heeft al met al een moedige plaat afgeleverd. Het is een plaat die met name bij eerste beluistering wat tegen de haren in zal strijken, maar dit beperkte ongemak wordt ruimschoots gecompenseerd door fascinerende songs die maar aan kracht blijven winnen. 2014 is nog maar net begonnen, maar de eerste meesterwerken staan alweer in de kast. De titelloze tweede plaat van Warpaint hoort hier zeker bij. Erwin Zijleman