Julie Doiron - So Many Days
2014 is al weer een aantal weken oud, maar ik heb ook nog het een en ander liggen uit 2013. Daarom vandaag nog maar een vergeten plaat uit het afgelopen jaar: So Many Days van Julie Doiron. Dat ik de nieuwe plaat van de Canadese songwriter over het hoofd heb gezien is overigens niet zo gek, want de afgelopen vier jaar liet de in het verleden juist bijzonder productieve Julie Doiron helemaal niets van zich horen. So Many Days is de opvolger van het in 2009 verschenen en op deze BLOG gerecenseerde (en bejubelde) I Can Wonder What You Did With Your Day en is een typische Julie Doiron plaat. Dat betekent dat de songs af en toe flink mogen rammelen, over het algemeen nogal melancholisch van aard zijn en variëren van traditioneel aandoende country- en folksongs tot noisy rocksongs. Wat verder opvalt bij beluistering van iedere Julie Doiron plaat is haar opvallende stem. Het is een wat onvaste stem met een groot bereik, wat de songs van Julie Doiron veel diepte geeft. Aan So Many Days ging een 'writer’s block' van een aantal jaren vooraf en de afrekening met dit serieuze 'writer’s block' komt een paar keer terug op de plaat. Julie Doiron is zelf nog niet helemaal over de twijfels heen, maar de kwaliteit van de songs op So Many Days maakt duidelijk dat de Canadese het 'writer’s block' definitief overwonnen heeft. Ik kan altijd moeilijk kiezen tussen de gruizige en de meer traditionele songs van Julie Doiron en dat is ook bij beluistering van So Many Days weer lastig. De traditioneel aandoende folk- en countrysongs van Julie Doiron overtuigen weer vrij makkelijk, maar het zijn de wat meer rammelende songs waarmee Julie Doiron zich het makkelijkst kan onderscheiden van de moordende concurrentie in het singer-songwriter genre. Ook de traditioneel aandoende songs die zijn ingekleurd met bijna Neil Young achtig gitaarwerk (dat overigens op de hele plaat erg mooi is) slagen hier uitstekend in, zodat er uiteindelijk heel weinig te klagen over blijft. Lang niet iedere liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters zal de muziek van Julie Doiron kunnen waarderen. Daarvoor rammelt het waarschijnlijk net wat teveel of is het bij vlagen net wat te stevig. Persoonlijk bevalt de dynamiek die wordt veroorzaakt door het schakelen tussen ingetogen, meer traditionele songs en licht explosieve, rammelende songs vol stekels me wel en daarom is ook de zoveelste plaat van Julie Doiron er wat mij betreft weer een om te koesteren. Dat moet wel snel gebeuren, want nu Julie Doiron haar 'writer’s block' definitief de kop in heeft gedrukt liggen haar volgende platen waarschijnlijk al klaar. Voorlopig kan ik echter wel even uit de voeten met het uiteindelijk bijzonder fraaie So Many Days, dat zich nadrukkelijk heeft geschaard onder mijn onterecht vergeten platen van 2013. Erwin Zijleman
2014 is al weer een aantal weken oud, maar ik heb ook nog het een en ander liggen uit 2013. Daarom vandaag nog maar een vergeten plaat uit het afgelopen jaar: So Many Days van Julie Doiron. Dat ik de nieuwe plaat van de Canadese songwriter over het hoofd heb gezien is overigens niet zo gek, want de afgelopen vier jaar liet de in het verleden juist bijzonder productieve Julie Doiron helemaal niets van zich horen. So Many Days is de opvolger van het in 2009 verschenen en op deze BLOG gerecenseerde (en bejubelde) I Can Wonder What You Did With Your Day en is een typische Julie Doiron plaat. Dat betekent dat de songs af en toe flink mogen rammelen, over het algemeen nogal melancholisch van aard zijn en variëren van traditioneel aandoende country- en folksongs tot noisy rocksongs. Wat verder opvalt bij beluistering van iedere Julie Doiron plaat is haar opvallende stem. Het is een wat onvaste stem met een groot bereik, wat de songs van Julie Doiron veel diepte geeft. Aan So Many Days ging een 'writer’s block' van een aantal jaren vooraf en de afrekening met dit serieuze 'writer’s block' komt een paar keer terug op de plaat. Julie Doiron is zelf nog niet helemaal over de twijfels heen, maar de kwaliteit van de songs op So Many Days maakt duidelijk dat de Canadese het 'writer’s block' definitief overwonnen heeft. Ik kan altijd moeilijk kiezen tussen de gruizige en de meer traditionele songs van Julie Doiron en dat is ook bij beluistering van So Many Days weer lastig. De traditioneel aandoende folk- en countrysongs van Julie Doiron overtuigen weer vrij makkelijk, maar het zijn de wat meer rammelende songs waarmee Julie Doiron zich het makkelijkst kan onderscheiden van de moordende concurrentie in het singer-songwriter genre. Ook de traditioneel aandoende songs die zijn ingekleurd met bijna Neil Young achtig gitaarwerk (dat overigens op de hele plaat erg mooi is) slagen hier uitstekend in, zodat er uiteindelijk heel weinig te klagen over blijft. Lang niet iedere liefhebber van vrouwelijke singer-songwriters zal de muziek van Julie Doiron kunnen waarderen. Daarvoor rammelt het waarschijnlijk net wat teveel of is het bij vlagen net wat te stevig. Persoonlijk bevalt de dynamiek die wordt veroorzaakt door het schakelen tussen ingetogen, meer traditionele songs en licht explosieve, rammelende songs vol stekels me wel en daarom is ook de zoveelste plaat van Julie Doiron er wat mij betreft weer een om te koesteren. Dat moet wel snel gebeuren, want nu Julie Doiron haar 'writer’s block' definitief de kop in heeft gedrukt liggen haar volgende platen waarschijnlijk al klaar. Voorlopig kan ik echter wel even uit de voeten met het uiteindelijk bijzonder fraaie So Many Days, dat zich nadrukkelijk heeft geschaard onder mijn onterecht vergeten platen van 2013. Erwin Zijleman