Stockholm, de eerste echte soloplaat van voormalig Pretenders zangeres Chrissie Hynde, hoeft waarschijnlijk niet te rekenen op enthousiaste reacties van de critici (overigens ook het beroep van Chrissie Hynde voordat ze haar eigen muzikaliteit ontdekte). Dat is op zich niet vreemd. Het is immers precies 30 jaar geleden dat Chrissie Hynde met The Pretenders de derde prachtplaat op rij afleverde en sinds The Pretenders (1980), The Pretenders II (1981) en Learning To Crawl (1984) valt de oogst nogal tegen, al vind ik persoonlijk dat het slotakkoord van de band, Breaking Up The Concrete uit 2008, nooit de waardering heeft gekregen die deze plaat wel degelijk verdiende.
In Nederland waren we ook al niet enthousiast over de plaat die Chrissie Hynde al weer vier jaar geleden maakte met haar ‘toyboy’ JP Jones en zijn band The Fairground Boys. Ik vond Fidelity! zelf verrassend goed, maar kreeg in Nederland helaas nauwelijks bijval (in de Verenigde Staten en Engeland kon de plaat overigens wel rekenen op positieve recensies).
Inmiddels zijn we weer vier jaar verder. Chrissie Hynde is inmiddels bijna 63 en levert dan eindelijk haar eerste echte soloplaat af. Op Stockholm is geen spoor meer te bekennen van JP Jones, maar dat betekent niet dat Chrissie Hynde er op haar nieuwe plaat alleen voor staat. Op Stockholm, de plek waar de plaat werd opgenomen, werd Chrissie Hynde immers bijgestaan door producer/muzikant Björn Yttling, bekend van Peter, Bjorn en John, maar inmiddels ook een gevestigde naam als producer (Shout Out Louds, Franz Ferdinand, Lykke Li).
Chrissie Hynde hield tot dusver de touwtjes graag in eigen handen, maar Stockholm draagt nadrukkelijk het stempel van Björn Yttling. Dat betekent dat de eerste soloplaat van Chrissie Hynde veel poppier is dan haar werk met The Pretenders, waardoor de plaat in eerste instantie vrij makkelijk vervliegt. Björn Yttling pakt op Stockholm flink uit met een productie die de muzikale erfenis van Phil Spector vermengt met het Zweedse gevoel voor perfecte popmuziek. Stockholm klinkt hierdoor groots en toegankelijk, maar ook wel een beetje glad.
In eerste instantie had ik gemende gevoelens over de plaat. Het is dat Chrissie Hynde beschikt over een uit duizenden herkenbare en wat mij betreft erg aantrekkelijk stem, maar verder was Stockholm in eerste instantie nauwelijks onderscheidend. Inmiddels, vele luisterbeurten verder, ben ik echter behoorlijk verslaafd geraakt aan Stockholm.
Ik ga niet beweren dat Stockholm een vernieuwende plaat is en ga zelfs niet beweren dat Stockholm in artistiek opzicht potten breekt, maar wat klinkt het allemaal lekker. De ene keer zonnig en uitbundig, de volgende keer wat steviger en rauwer, dan weer ingetogen en gloedvol.
Wat na één keer horen nog eenvoudig vervliegt, zit na een paar keer horen voorgoed in het hoofd. De stem van Chrissie Hynde speelt hierbij een voorname rol, maar Björn Yttling verdient minstens net zoveel krediet voor zijn bijna onweerstaanbaar lekker klinkende productie.
Ik zet Stockholm maar weer eens op en vind het wederom een geweldige plaat. Een plaat met geweldige songs en een perfecte uitvoering. Stockholm is voor mij de soundtrack van een mooie zomer. Het is ook een plaat die waarschijnlijk flink gekraakt zal worden door de critici, maar daarmee doe je de eerste soloplaat van Chrissie Hynde absoluut geen recht. Erwin Zijleman
