De afgelopen 12 jaar waren de critici net wat minder enthousiast over de platen van The Flaming Lips, al kregen de reguliere platen als At War With The Mystics (2006), Embryonic (2009) en met name The Terror (2013) nog wel vier sterren (in plaats van vijf).
Naast reguliere platen maakten The Flaming Lips de afgelopen tien jaar ook een aantal platen die als tussendoortjes zijn te kenschetsen, waaronder een kerstplaat, een opmerkelijke remake van Pink Floyd’s The Dark Side Of The Moon en een compilatie vol opmerkelijke gastbijdragen (van Ke$ha tot Nick Cave en van Yoko Ono tot Bon Iver).
Net een jaar na het verrassend sterke The Terror en een paar maanden na de speciaal voor Record Day gelanceerde song van 24 uur (!), ligt er al weer een nieuwe plaat van The Flaming Lips in de winkel: 7 Skies H3; een kortere en in hapbare brokken geknipte versie van de eerder genoemde song van 24 uur.
De kans dat Mojo en Uncut zich dit keer laten verleiden tot het kiezen van de plaat van het jaar, ver voordat dit jaar om is, lijkt me niet zo groot. 7 Skies H3 is immers zware kost en bij vlagen hele zware kost.
Daar lijkt het in eerste instantie nog niet op. 7 Skies H3 opent met een niet erg makkelijke, maar uiteindelijk toch betoverend mooie psychedelische track, die klinkt als een monsterverbond van Pink Floyd, Tangerine Dream en Klaus Schulze, ergens aan het eind van de jaren 60 of het begin van de jaren 70.
In de tweede track wordt het al lastiger wanneer vervormde elektronica wat hogere drempels opwerpt, waarna de band los gaat in de derde track, die klinkt als ‘Underworld on speed’ voorzien van een tandartsboor voor extra luisterplezier. Ik kan wel tegen muziek die de lat voor de luisteraar wat hoger legt, maar als The Flaming Lips de oren gaat pijnigen haak ik af.
In de vierde track keert de structuur gelukkig langzaam terug en komen we weer uit bij 60s psychedelica. The Flaming Lips kiezen nog altijd niet voor de makkelijkste weg, maar het begint weer te intrigeren, zeker als in track 5, 6 en 7 de fraaie klanken uit de openingstrack langzaam terug keren. Liefhebbers van de briljante popsongs die de band in het verleden wel eens maakte, komen nog zeker niet aan hun trekken, want de grotendeels instrumentale tracks springen nog steeds van de hak op de tak.
In de achtste track slaat de gekte weer toe. Riot In My Brain!! vraagt inderdaad om een dwangbuis en een kalmerend spuitje en is nauwelijks te doorstaan. De volhouder wordt beloond met de twee slottracks, die net als de openingstrack een prachtig, dromerig en meeslepend psychedelisch geluid laten horen en verder gaan waar de eerste track zo fraai ophield.
Op basis van het bovenstaande zou je kunnen concluderen dat The Flaming Lips een matige plaat hebben gemaakt, maar dat is toch niet het geval. De mooiste tracks op de plaat (1, 9 en 10) duren bij elkaar ruim 23 minuten. Zet deze achter elkaar en voeg de op zijn minst intrigerende tracks (4, 5, 6 en 7) toe en je hebt een minuut of veertig prachtige muziek. Niet al te makkelijk, maar dat hoeft ook niet altijd. De rest is even doorbijten en soms even afzien, maar misschien draagt het uiteindelijk wel bij aan de schoonheid van de rest; in het geval van The Flaming Lips durf ik niets uit te sluiten.
Ik weet zeker dat The Flaming Lips met een beetje goede wil nog steeds jaarlijstjesplaten kunnen maken, maar de eigenzinnigheid van het recente werk siert de band. Beluistering is op eigen risico, maar dat zal inmiddels duidelijk zijn. Erwin Zijleman
