Ik ben tot dusver zeer te spreken over de platen van de Australische band Howling Bells. De uit Sydney afkomstige band debuteerde in 2006 met een titelloze plaat die vooral citeerde uit de archieven van de dreampop en de shoegaze, maar stiekem ook een heleboel andere invloeden verwerkte (van country-noir tot psychedelica). Door het psychedelische gitaarwerk en de zwoele vocalen van Juanita Stein, riep dit debuut bij mij associaties op met de muziek van Mazzy Star en van associaties met Mazzy Star word ik altijd blij.
Op het in 2009 verschenen Radio Wars koos Howling Bells voor een wat minder donker, wat lichtvoetiger en wat elektronischer geluid, waardoor het associëren verschoof in de richting van Belly en Throwing Muses; nog altijd associaties waar je mee thuis kunt komen.
Ook het in 2011 verschenen The Loudest Engine klonk weer ander. Steviger en psychedelischer, waardoor het er af en toe op leek of Jefferson Starship naar de 21e eeuw was getransporteerd, al citeerde Howling Bells minstens net zo nadrukkelijk uit de meer avontuurlijke muziek uit de 80s en uit de complete catalogus van het 4AD label (Cocteau Twins en soortgenoten).
Vorige week verscheen de vierde plaat van de tegenwoordig vanuit Engeland opererende band en Heartstrings klinkt, zoals wel een beetje verwacht, weer anders dan zijn drie voorgangers.
Vergeleken met de vorige drie platen is Heartstrings minder makkelijk in een hokje te duwen. De plaat laat zich deels beluisteren als een samenvatting van alle wegen die Howling Bells tot dusver heeft bewandeld, maar Heartstrings slaat ook weer nieuwe wegen in. Gebleven zijn de onweerstaanbare vocalen van Juanita Stein, die in alle genres uit de voeten kan, en het prachtige gitaarspel van Joel Stein, dat opvallend veelkleurig is.
Heartstrings opent met een aantal wat stevigere songs die zich afwisselend laten beïnvloeden door zweverige shoegaze en dreampop of juist wat stekeligere indie-rock. Het zijn songs die eigenlijk direct lekker klinken en in een aantal gevallen na één keer horen voorgoed zijn opgeslagen.
Op de tweede helft van de plaat neemt Howling Bells gas terug en laat het weer een andere kant van zichzelf horen. Ook in de meer ingetogen songs is het gitaarwerk van een enorme schoonheid en laat Juanita Stein horen dat ze ook in zwoele ballads uitstekend uit de voeten kan. Het zijn de lome en dromerige gitaarsongs die dit keer op mij de meeste indruk maken, maar ook de wat stevigere songs, die na het rustgevende intermezzo weer terug keren, mogen er zijn.
Heartstrings werd geproduceerd door Catherine J Mark en Alan Moulder, die eerder werkten met onder andere PJ Harvey, Editors en Blonde Redhead, en ook op de vierde plaat van Howling Bells leveren ze weer vakwerk af, vooral door er in te slagen om een opvallend vol geluid toch intiem en sfeervol te laten klinken.
Howling Bells opereert ondanks drie geweldige platen helaas nog altijd wat in de marge, maar om deze uitstekende vierde plaat kan niemand heen. De beste van het stel tot dusver als je het mij vraagt en dat zegt heel wat. Erwin Zijleman
