Sterker nog, Grown Unknown van Lia Ices is zo’n plaat die ik serieus zou overwegen wanneer een platenkoffertje voor gedwongen verbanning naar een onbewoond eiland moet worden gevuld.
Op Grown Unknown eerde de vanuit New York opererende singer-songwriter, zoals zovelen, de grote singer-songwriters uit de jaren 60 en 70, maar in tegenstelling tot de meeste van haar soortgenoten slaagde Lia Ices er op haar tweede plaat ook in om een brug te slaan tussen de singer-songwriter muziek uit het verleden en die uit het heden, bijvoorbeeld door mooie akoestische arrangementen langzaam maar zeker te voorzien van zwoele elektronica.
Ik beschreef Grown Unknown uiteindelijk als de verbindende schakel tussen Joni Mitchell, Kate Bush, The Cocteau Twins, The Cranberries, Cat Power, Leslie Feist en Agnes Obel en ook hier kan ik nog steeds achter staan.
Ices, de nieuwe plaat van Lia Ices, is daarom voor de meesten van ons een doodgewone en waarschijnlijk snel over het hoofd geziene release, maar voor mij was het op voorhand één van de grote releases van 2014.
Ik had gehoopt dat Lia Ices het me makkelijk zou maken, maar dit bleek vrijwel onmiddellijk ijdele hoop. In de openingstrack komt Lia Ices direct op de proppen met een zwaar aangezet geluid met invloeden uit de elektronica en de wereldmuziek. Het is een geluid dat mijlenver is verwijderd van de betoverende klanken op Grown Unknown, waardoor de derde plaat van Lia Ices in eerste instantie niet mee viel.
Nu is de openingstrack zeker niet representatief voor de rest van Ices, maar ook de rest van de plaat laat een ander geluid horen dan ik van Lia Ices had verwacht. Ices is elektronischer, zweveriger, exotischer en zwaarder aangezet dan zijn voorganger. Ices heeft bovendien de invloeden uit de klassieke singer-songwriter muziek grotendeels afgezworen, waardoor de plaat een stuk minder tijdloos klinkt dan zijn voorganger.
Laat ik eerlijk zijn, het viel me in eerste instantie vies tegen. Ices blijkt echter een plaat die flink kan groeien als je de plaat hier de kans voor geeft. Zeker de songs die zijn ingekleurd met een atmosferisch elektronisch klankentapijt beschikken over de toverkracht die bijvoorbeeld ook Beach House eigen is. Het zijn deze songs die uiteindelijk de meeste indruk maken.
Hiernaast verkent Lia Ices hier en daar de wat toegankelijkere elektropop, waarbinnen ze moet afrekenen met moordende concurrentie. Een aantal andere tracks flirten met new age en daar moet je tegen kunnen.
Ik heb Ices inmiddels een maand of twee in huis en in deze periode is de plaat me een stuk dierbaarder geworden. Na eerste beluistering was het slechts een zesje voor de moeite, maar inmiddels kan ik genieten van Ices, zeker wanneer ik de gedachten aan Grown Unknown naar de achtergrond kan verdringen.
Lia Ices heeft een gedurfde plaat gemaakt waarop het in eerste instantie zoeken is naar de magische momenten, maar ze zijn er zeker. Zeker wanneer je de plaat op de achtergrond lekker voort laat kabbelen heeft Ices flink wat impact. De dromerige klanken zijn heerlijk rustgevend en beeldend, waarbij de exotische accenten het effect van de mystieke luistertrip alleen maar versterken.
Ik ga er niet omheen draaien. Ices is lang niet zo goed als Grown Unknown en mag niet mee naar het onbewoonde eiland. Aan de andere kant is de plaat wel veel beter dan het merendeel van de andere releases van het moment, waardoor er niets valt af te dingen op mijn aandacht voor de derde plaat van Lia Ices. De volgende keer mag het weer heel anders, maar voor één keer is dit ook leuk. Is dit niks voor jou? Luister dan zeker eens naar Grown Unknown. Erwin Zijleman
