Prince bracht in 2009 al eens twee platen op één dag uit (MPLSound en LotusFlow3r) en deed er toen bovendien een plaat van zijn toenmalige protegé Bria Valente bij. De dubbele release van Prince in 2014 zal daarom niet heel veel opzien baren, al is het maar omdat Prince op zijn platen al lang niet meer in de topvorm verkeert die hij in de jaren 80 etaleerde.
De afgelopen jaren bracht de muzikant uit Minneapolis zo af en toe wel eens een aardige plaat uit, maar platen van het kaliber 1999, Purple Rain, Around The World In A Day, Parade en vooral Sign 'O' The Times heeft Prince al meer dan 25 jaar niet meer gemaakt of zelfs maar benaderd. Dat gaat Prince niet veranderen met de release van Art Official Age en PlectrumElectrum; hoe graag we dat ook willen. Toch was ik nieuwsgierig naar de twee nieuwe Prince platen, want met Prince weet je het immers maar nooit.
Laat ik eens beginnen met Art Official Age. De plaat opent met een opvallend kitscherige disco stamper, die klinkt als Daft Punk met Nile Rodgers, maar dan in een heel fout jasje, inclusief Duitse sample. Het klinkt stiekem wel lekker, maar met Prince in topvorm heeft het niets te maken, tot hij er aan het eind nog even een gitaarsolo tegenaan gooit en er toch nog een Prince track van weet te maken.
Art Official Age klinkt vanaf dat moment als een echte Prince plaat en het is zeker geen slechte. Art Official Age leunt zwaar op funk en R&B en sleept het jaren 80 geluid van Prince het nieuwe millennium in met opvallende en soms bijna futuristisch aandoende elektronica en een geluid en een productie die aansluiten bij de hedendaagse R&B en rap.
Art Official Age is een plaat van momenten. Af en toe hoor je een gedreven Prince die er toch weer in slaagt om muziek te maken die er toe doet, maar minstens net zo vaak hoor je muziek die aangenaam voortkabbelt maar zeker geen onuitwisbare indruk maakt. Art Official Age valt uiteindelijk vooral op door de bijzonder mooie productie en door de ballads op de plaat, die nog het meest herinneren aan de grote Prince uit het verleden.
Kortom, een dikke voldoende, maar niet meer dan dat.
PlectrumElectrum is een stuk steviger dan Art Official Age en leunt niet op R&B, rap en funk, maar op (glam)rock. Iedereen die Prince graag als gitarist aan het werk hoort komt op PlectrumElectrum aan zijn trekken. De plaat bevat bij vlagen fantastisch gitaarwerk en schaart Prince definitief onder de grote rockgitaristen.
PlectrumElectrum is voorzien van een moddervet geluid, maar Prince neemt op de plaat ook met enige regelmaat gas terug, wat een lekker dynamisch geluid oplevert.
Toch is ook PlectrumElectrum niet zo goed als de platen die Prince in zijn beste jaren maakte. Instrumentaal en vocaal is het allemaal dik in orde, maar de memorabele songs die Prince een jaar of 25 a 30 jaar geleden schreef, ontbreken toch op deze plaat, zeker wanneer Prince en 3rd Eye Girl de rock later op de plaat toch weer zo af en toe verruilen voor funk en R&B.
Conclusie 1: Prince is er wederom niet in geslaagd om een plaat af te leveren die kan concurreren met zijn beste werk.
Conclusie 2: Prince heeft twee aardige platen afgeleverd die allebei hun momenten hebben.
Goed genoeg voor een plekje op de krenten uit de pop. Ja, net als je het mij vraagt, als is het maar vanwege het gitaarwerk op PlectrumElectrum en de productie van Art Offical Age. Erwin Zijleman
