Dat Ron Sexsmith nog altijd in de marge of op zijn minst in de schaduw van de groten der aarde opereert is dan ook een trieste constatering, maar het is niet anders en het gaat waarschijnlijk ook niet meer veranderen; daarvoor is het talent van de Canadees inmiddels te lang miskend.
Op het vier jaar geleden verschenen Long Player Late Bloomer deed Ron Sexsmith met een wat gepolijster geluid nog één poging om in bredere kring gehoord te worden, maar het bleek een weinig succesvolle poging. Long Player Late Bloomer behoort tot de mindere platen in het rijke oeuvre van de Canadees en zorgde ook niet voor het gewenste bredere publiek.
Ron Sexsmith zat gelukkig niet bij de pakken neer en leverde twee jaar geleden met Forever Endeavour één van zijn sterkste platen tot dusver af. Inmiddels is het al weer tijd voor plaat nummer 13 (of nummer 14 wanneer we de prima verzameling restjes op Rarities uit 2003 mee rekenen) en ook Carousel One blijkt weer een hele mooie plaat en bovendien een plaat van het niveau dat we inmiddels van Ron Sexsmith gewend zijn.
Ron Sexsmith maakt inmiddels 24 jaar akelig perfecte popliedjes, maar desondanks klinkt iedere plaat die hij uitbrengt weer net wat anders. De Canadees krijgt dit onder andere voor elkaar door steeds voor een andere producer te kiezen en bovendien steeds te kiezen voor een net wat andere invalshoek of een net wat ander geluid.
Na de net wat minder geslaagde samenwerking met Bob Rock op Long Player Late Bloomer en de juist zeer geslaagde samenwerking met Mitchell Froom op Forever Endeavour, heeft Sexsmith dit keer gekozen voor de met name van Wilco bekende Jim Scott. Waar Mitchell Froom de vorige plaat van Ron Sexsmith voorzag van een behoorlijk ingetogen en grotendeels akoestisch geluid, heeft Jim Scott gekozen voor een wat uitbundiger geluid.
Het is een geluid dat meerdere kanten op schiet en zowel plaats biedt aan voorzichtig rockende songs en songs met een vleugje country als aan de volstrekt tijdloze en wat meer pop-georiënteerde songs die we inmiddels al zo lang kennen van Ron Sexsmith.
Eerder gaf ik al aan dat eigenlijk iedere plaat van de Canadees garant staat voor minstens een handvol briljante popsongs en deze komen ook op Carousel One weer snel aan de oppervlakte. Dit zorgt er inmiddels ook voor dat de lat voor Ron Sexsmith bij iedere nieuwe plaat weer ontiegelijk hoog ligt. Carousel One bevat een aantal songs die je na één keer horen nooit meer wilt vergeten, maar ook de songs die op het eerste gehoor misschien net wat minder zijn, blijken uiteindelijk in veel gevallen pareltjes.
Carousel One is zoals gezegd een gevarieerde plaat. Zeker vergeleken met zijn voorganger klinkt de nieuwe Ron Sexsmith opvallend losjes en ontspannen en hoor je dat de plaat met veel plezier is gemaakt. Het geeft zijn tijdloze songs een extra dimensie. Het klinkt zoals gezegd losjes, maar ondertussen maakt Ron Sexsmith ook op deze plaat weer popmuziek van het allerhoogste niveau.
Ron Sexsmith mag misschien nog altijd geen wereldster zijn, maar het bij elkaar krijgen van een flink aantal geweldige sessiemuzikanten is voor de Canadees inmiddels geen probleem meer. Ook op Carousel One wordt er daarom weer geweldig gemusiceerd, wat de fraaie songs van de Canadees nog wat meer glans geeft.
Carousel One is al met al de zoveelste prachtplaat van Ron Sexsmith en het is wederom een plaat die Paul McCartney maar wat graag gemaakt zou hebben. Verplichte kost voor de liefhebbers van zijn muziek; een prachtige ontdekking voor een ieder die de muziek van de Canadees tot dusver links heeft laten liggen. Erwin Zijleman
