Toto? Ik moet direct toegeven dat ik al heel lang niet meer naar een plaat van de Amerikaanse band had geluisterd. Een blik in mijn platenkast leert me dat ik tot en met The Seventh One uit 1988 alles van de band in huis heb gehaald, maar sindsdien is er helemaal niets meer bij gekomen.
Nu was Toto de afgelopen 27 jaar ook lang niet zo productief als in de eerste tien jaar van haar bestaan, zeker wanneer we de enorme stapel live-platen die de band de afgelopen decennia heeft uitgebracht niet meetellen.
Met XIV brengt Toto immers pas haar veertiende studioplaat uit, wat betekent dat ik er sinds 1988 zes gemist heb. Of dat heel erg is weet ik niet, maar XIV mag er zeker zijn.
Een blik op de informatie in het boekje bij XIV leert me dat de samenstelling van Toto sinds het zevende album niet zo gek veel is veranderd. De bestand bestaat nog altijd uit gelouterde muzikanten, die hun sporen in de muziekgeschiedenis ruimschoots verdiend hebben. Dat was in het verleden overigens niet altijd een pre, want Toto klonk door al het muzikale vuurwerk op haar platen in het verleden ook wel eens wat plichtmatig.
Bij de beluistering van XIV moest ik een sprong in de tijd maken van 27 jaar, maar dat bleek geen enkel probleem. Op XIV klinkt Toto immers nog steeds als de band die ik ken uit het verleden. Ook XIV schakelt derhalve tussen redelijk stevige rocksongs met flink wat invloeden uit de progrock en lekker in het gehoor liggende ballads.
Eerstgenoemde songs leunen zwaar op het nog altijd fantastische gitaarwerk van Steve Lukather en de ondersteunende toetsenpartijen van Steve Porcaro (helaas de laatst overgebleven Porcaro in de band), terwijl de ballads vooral worden gedragen door de prima zangers die Toto aan boord heeft.
De criticus zal beweren dat Toto op XIV bij vlagen wel erg bombastisch klinkt en bovendien over het algemeen netjes binnen de lijnen van de arenarock of AOR kleurt. Het zijn beweringen waar wel iets voor te zeggen is, maar persoonlijk vind ik dat er bij beluistering van XIV veel te genieten valt.
In muzikaal opzicht staat het allemaal als een huis. Zoals altijd maken het gitaarwerk en de toetsenpartijen veel indruk, maar ook het bij vlagen heerlijk subtiele drumwerk op de plaat mag er zijn, terwijl ook de vocalen weer dik in orde zijn. Liefhebbers van rauwe rockmuziek of rockmuziek die nieuwe paden in slaat hadden in het verleden al niets bij Toto te zoeken en hebben dat nog steeds niet, al moet gezegd worden dat Toto op XIV meer een album band dan een singles band is en dat was in het verleden wel eens anders.
Voor de liefhebbers van knap in elkaar stekende rockmuziek vol muzikaal vuurwerk en ook nog eens verpakt in over het algemeen lekker in het gehoor liggende songs, is ook de veertiende van Toto weer een prima plaat. De wat meer epische tracks op de plaat zijn de slagroom op de taart.
Omdat het zo lang geleden was dat ik een hele plaat van Toto tot me had genomen, moest ik in eerste instantie wel even wennen aan het geluid op XIV, maar na enige gewenning voelt de veertiende van Toto inmiddels toch weer als het spreekwoordelijke warme bad. Niets mis mee. Helemaal niets mis mee zelfs. Erwin Zijleman
Koop bij BOL.com
