Het uit Minneapolis afkomstige duo Poliça wist me aan het eind van 2012 genadeloos te verleiden met het prachtige Give You The Ghost, dat ik destijds omschreef als een mix van Cocteau Twins, Portishead, The Xx en Grimes, maar dan verrijkt met meer invloeden uit de moderne elektronische en dansmuziek. Give You The Ghost werd binnen een jaar opgevolgd door het net wat toegankelijkere Shulamith en nu zijn zangeres Channy Leanagh en producer Ryan Olson terug met hun derde plaat, United Crushers.
United Crushers borduurt voort op de vorige twee platen van het duo, maar is weer wat minder toegankelijk dan zijn voorganger. Poliça leek op haar vorige plaat op te schuiven in de richting van een breed publiek, maar kiest nu toch weer voor muziek die niet heel makkelijk overtuigt maar uiteindelijk van grote schoonheid blijkt.
United Crushers is voorzien van en vol en vaak behoorlijk overweldigend elektronisch klankentapijt, maar op een of andere manier biedt het ook alle ruimte aan de vocalen van Channy Leanagh, die steeds beter is gaan zingen, maar nog steeds vertrouwt op een flinke bak elektronische hulpmiddelen.
Het geeft de muziek van Poliça nog altijd een wat unheimisch geluid, maar eenmaal gewend aan de zwaar aangezette klanken en de gemanipuleerde vocalen op United Crushers blijkt het een schatkist vol geheimen.
Ik ben normaal gesproken niet zo gek op dit soort elektronische popmuziek, maar waar de meeste soortgenoten van Poliça vooral aan de oppervlakte blijven gaat United Crushers flink de diepte in. Dat hoor je in de instrumentatie die uit zoveel lagen bestaat dat het je soms duizelt, dat hoor je in de gedreven vocalen en dat hoor je in de teksten die zich lang niet alleen met de bloemetjes en de bijtjes bezig houden.
De derde van Poliça opent nogal zwaar, maar naarmate de plaat vordert winnen de popsongs van het duo uit Minneapolis aan kracht en diepgang. Bij eerste beluistering was ik nog heel even bang dat ik uitgekeken was op Poliça, maar inmiddels geniet ik meer en meer van het bijzondere United Crushers. Bijzondere plaat weer. Erwin Zijleman
