Ik heb me de afgelopen maanden flink verbaasd over de felle reacties die een mogelijke terugkeer van Phil Collins in de popmuziek heeft opgeroepen (tot concrete acties om hem hiervan te weerhouden aan toe). Nu ben ik ook niet gek op een groot deel van de man’s solowerk, maar laten we niet doen of we te maken hebben met het allerergste dat momenteel in de popmuziek rondloopt.
Ik heb persoonlijk veel waardering voor de vernieuwing die Phil Collins in de late jaren 70 en vroege jaren 80 heeft weten aan te brengen in de muziek van progrock dinosaurus Genesis (waarvan ik overigens een groot liefhebber was en ben) en koester nog steeds de man’s eerste soloplaat Face Value uit 1981.
Face Value werd onlangs opnieuw uitgebracht, waarbij meteen de foto van het gezicht van Phil Collins werd geactualiseerd. Leuk bedacht, maar het gaat om de muziek en die is nog steeds verrassend goed.
Phil Collins maakte Face Value in een periode waarin zijn leven niet over rozen ging. In en rond zijn band Genesis kreeg hij te maken met felle oppositie tegen zijn poging om het geluid van de band te moderniseren, wat zelfs fluitconcerten tijdens optredens opleverde (de optredens in Leiden in 1981 staan wat dat betreft in de geschiedenisboeken). Ook privé ging het Phil Collins niet voor de wind na het stranden van zijn huwelijk met zijn jeugdliefde.
Het zijn de ingrediënten voor een bijzondere breakup plaat. Face Value loopt over van het leed van een mislukt huwelijk en de hierop volgende eenzaamheid, maar is hiernaast een plaat waarop Phil Collins in creatief opzicht zijn ei kwijt kon.
Op Face Value neemt Phil Collins afstand van de progrock van Genesis en smeedt hij een geluid aan elkaar dat open staat voor meerdere invloeden. Het is een geluid dat de tand des tijd prima heeft doorstaan, misschien met uitzondering van de beukende jaren 80 drums, destijds echter wel het handelswerk van Phil Collins.
Face Value opent met het destijds bijzonder opvallende In The Air Tonight, maar laat vervolgens uiteenlopende invloeden horen. Op Face Value omarmt Phil Collins de destijds door velen (onder wie vrijwel alle Genesis fans) verafschuwde blazers, maar de plaat bevat ook buitengewoon ingetogen songs. Zeker van deze ingetogen songs kun je het leed afscheppen en maakt Phil Collins indruk.
Ik geef eerlijk toe dat ik de afgelopen decennia ook niet meer heb geluisterd naar de muziek van Phil Collins, maar de kracht van Face Value heeft me verrast. Mooie en bijzondere plaat (met ook nog eens interessant bonusmateriaal) van een muzikant die wel wat meer waardering verdient dan hij de laatste tijd krijgt. Erwin Zijleman
