Richmond Fontaine werd in 1994 opgericht in Portland, Oregon, en bouwt sindsdien aan een prachtig oeuvre. Veel van de tien platen die de band tussen 1997 en 2011 uitbracht reken ik tot het beste binnen de alt-country en een aantal platen van de band zijn me zo dierbaar dat ik ze absoluut zou meenemen bij verbanning naar een onbewoond eiland.
Het is daarom even slikken dat de onlangs verschenen elfde plaat van de band ook meteen de laatste zal zijn.
Helemaal als een verrassing komt dat natuurlijk niet. De band viel na het in 2011 verschenen High Country al deels uit elkaar en verder is voorman Willy Vlautin inmiddels succesvoller als schrijver dan als muzikant en maakt hij keuzes die niet altijd in het voordeel van zijn band uitvallen.
Gelukkig is You Can't Go Back If There's Nothing To Go Back To een slotakkoord dat niet onder doet voor de andere platen van Richmond Fontaine.
De band stond nooit bekend om haar opgewekte muziek, maar You Can't Go Back If There's Nothing To Go Back To (de titel doet ook wel wat vermoeden) is wel een erg donkere plaat geworden.
Richmond Fontaine heeft haar laatste plaat voorzien van een stemmige maar ook bijna weemoedige instrumentatie. Hierin is een hoofdrol weggelegd voor de 'huilende' pedal steel, maar ook de ingetogen gitaarakkoorden en de sfeervolle keyboards dragen nadrukkelijk bij aan de bijzondere sfeer op de plaat.
Het is een sfeer die vrijwel onmiddellijk beelden op het netvlies tovert en het zijn beelden die verder worden ingekleurd door de wederom prachtige teksten van Willy Vlautin, die zijn schrijftalent zeker niet reserveert voor zijn boeken en zijn teksten ook nog eens indringend voordraagt.
You Can't Go Back If There's Nothing To Go Back To is hierdoor een plaat die je onmiddellijk meesleept in de wereld van Willy Vlautin. Ondanks het feit dat het een wereld vol ellende is en de band soms bijna uitgeput klinkt, is het goed toeven in de muzikale wereld van Richmond Fontaine.
You Can't Go Back If There's Nothing To Go Back To is een alt-country plaat van hoog niveau en het is bovendien een plaat die aankomt, zoals je dat in dit genre verwacht. Natuurlijk blijft het doodzonde dat dit de laatste plaat is van deze geweldige band, maar het is een zwanenzang om trots op te zijn en het is er een om te koesteren, in de bewoonde of onbewoonde wereld. Erwin Zijleman
