Er zijn tijden geweest dat ik iedere release van de Noorse band Motorpsycho koesterde (in de jaren 90 was het zelfs een van mijn favoriete bands), maar de laatste jaren blijven de platen van de band wat langer liggen en dat bleek achteraf bezien niet altijd onterecht. Ook het vorige maand verschenen Here Be Monsters heeft een tijdje op de stapel gelegen, maar dit blijkt weer zo’n Motorpsycho plaat die je na één keer horen niet meer wilt missen.
Het in een aan Bowie's Blackstar herinnerende hoes gestoken Here Be Monsters was oorspronkelijk een samenwerkingsproject met de toetsenist Ståle Storløkken, maar deze haakte uiteindelijk door een gebrek aan tijd af.
Of het met de oorsprong van het project te maken heeft weet ik niet, maar duidelijk is wel dat Here Be Monsters, zeker aan het begin van de plaat, wat minder stevig rockt dan veel andere platen van de Noren.
Here Be Monsters opent met een piano riedel, maar pakt vervolgens direct uit met een meeslepende en bijna 10 minuten durende track. Het is een track met volop invloeden uit de psychedelica en de prog-rock, die vervolgens zijn overgoten met de melancholie die over je wordt uitgestort wanneer het in de winter een aantal maanden nauwelijks licht wordt.
Het doet wel wat denken aan de muziek die Pink Floyd zo vaak heeft gemaakt, maar dan net wat donkerder en met meer ruimte voor experiment (mede hierdoor doet het ook wel wat aan Yes denken, maar dan zonder het muzikale spierballenwerk).
Na 10 minuten zweven op de mooie volle klanken van Lacuna/Sunrise is duidelijk dat Here Be Monsters een blijvertje is, maar Motorpsycho is dan natuurlijk nog lang niet klaar. Ook de tracks die volgen zijn langer dan gemiddeld en hebben invloeden uit de psychedelica en de prog-rock hoog in het vaandel staan. De ene track is wat steviger en lichtvoetiger, de volgende track gaat aan de haal met een beetje Westcoast pop (CSNY), maar het blijft allemaal prachtig zweverig of zelfs benevelend.
Na een volgend piano intermezzo sluit Here Be Monsters af met het bijna 18 minuten durende Black Dog, dat ingetogen opent, maar wanneer de donkere wolken verschijnen weet je dat het onweer vol Mouwai achtig gitaarwerk gaat losbarsten, waarna aan het eind toch nog even de zon doorbreekt. Het is een mooi slot van een volgende waardevolle toevoeging aan het imposante oeuvre van Motorpsycho. Erwin Zijleman
