Carrie Rodriquez is een singer-songwriter uit Austin, Texas, die vooral bekend is van de uitstekende platen die ze de afgelopen 15 jaar maakte met singer-songwriter Chip Taylor. Ook de soloplaten van Carrie Rodriguez zijn echter zeer de moeite waard en deze krijgen nu gezelschap van het ijzersterke Lola.
Op Lola eert Carrie Rodriguez haar Zuidelijke roots in het algemeen en het werk van haar tante Eva Garza, die in de jaren 40 van de vorige eeuw naar verluidt met heel veel succes aan de weg timmerde, in het bijzonder.
Ik zeg bewust Zuidelijke roots en niet Mexicaanse roots, want Carrie Rodriquez is een kind van het zuiden van de Verenigde Staten en de muziek die hier wordt gemaakt. Lola bevat een aantal Spaanstalige tracks, maar ook flink wat Engelstalige tracks en tracks waarin Engels en Spaans samenvloeien tot ‘Spanglish’.
Lola werd opgenomen in Austin samen met topproducer Lee Townsend en de band van Carrie Rodriguez, The Sacred Hearts. Dat is niet zomaar een band, want als je gitarist Bill Frisell weet te strikken heb je iets in je mars. Ook de andere muzikanten in The Sacred Hearts kunnen overigens een aardig potje spelen (de ritmesectie is een voorbeeld voor velen), waardoor Lola werkelijk fantastisch klinkt.
Een deel van de songs begeeft zich op Mexicaans muzikaal grondgebied, maar in de meeste tracks domineert de rootsmuziek zoals deze vooral in Texas wordt gemaakt. Lola is voorzien van een prachtig broeierig geluid, waarin de krachtige en warmbloedige stem van Carrie Rodriguez en haar incidenteel opduikende viool uitstekend gedijen.
Minstens even belangrijk is het schitterende gitaarspel van Bill Frisell, die prachtig kan ondersteunen, maar ook op fascinerende wijze op de voorgrond kan treden met gitaarspel dat zijn gelijke niet kent.
In veel recensies lees ik dat het jammer is dat Carrie Rodriguez op Lola niet uitsluitend voor Spaanstalige tracks heeft gekozen, maar daar ben ik het niet mee eens. De afwisseling tussen Spaans en Engels draagt wat mij betreft juist bij aan de kracht van het album en geeft bovendien uiting aan de muzikant die Carrie Rodriguez is.
Haar solowerk is zoals gezegd zeer de moeite waard, net als de platen met Chip Taylor, maar het prachtige Lola steekt er net wat bovenuit. Geweldige plaat, die ook in Nederland alle aandacht verdient. Erwin Zijleman
