School Of Seven Bells begon in 2007 als trio en wist me met haar debuut Alpinism te verleiden tot het schrijven van de allereerste recensie op de krenten uit de pop. De band rond gitarist Benjamin Curtis en de zingende zusjes Alejandra en Claudia Deheza verraste op haar debuut met een mix van shoegaze en dreampop en verruilde deze mix op het ruim anderhalf jaar later verschenen Disconnect From Desire voor een geluid waarin 80s synthpop domineerde.
Op het in 2012 verschenen Ghostory was School Of Seven Bells door het vertrek van Claudia Deheza gereduceerd tot een duo, maar maakte de band wederom indruk met een nog veelzijdiger geluid met invloeden uit de 70s, 80s en 90s.
2013 werd een gitzwart jaar voor School Of Seven Bells. Benjamin Curtis werd ernstig ziek en overleed nog voor het einde van het jaar. De vierde School Of Seven Bells plaat was op dat moment al klaar en is vorig jaar door Alejandra Deheza en producer Justin Meldal-Johnsen afgemaakt.
SVIIB is de zwanenzang van School Of Seven Bells en een mooi eerbetoon aan Brian Curtis. Het is een plaat die de carrière van de band, die met haar hele oeuvre op deze BLOG staat, fraai samenvat, maar ook nog een volgende stap zet.
SVIIB is net als zijn twee voorgangers elektronischer en moderner dan het debuut van de band, maar invloeden uit de dreampop zijn zeker niet afwezig op de plaat. Het zijn invloeden die fraai zijn geïntegreerd in een geluid dat anders klinkt dan dat van de meeste soortgenoten van de band, waardoor School Of Seven Bells zich nadrukkelijk weet te onderscheiden van deze soortgenoten. Dat doet de band ook wanneer wordt aangehaakt bij 80s synthpop of moderner klinkende dansmuziek of elektropop.
De muziek van School Of Seven Bells is op SVIIB deels aanstekelijk, maar heeft ook een donkere en soms zelfs wat dreigende onderlaag. Het past prachtig bij de mooie stem van Alejandra Deheza, die ook dit keer flink wat indruk maakt met heldere, onderkoelde maar ook emotievolle vocalen.
SVIIB zal helaas de laatste plaat zijn van School Of Seven Bells, maar het is gelukkig wel een hele mooie geworden. Erwin Zijleman
