De Canadese singer-songwriter Haley Bonar leverde haar eerste plaat af in 2002. The Size Of Planets verscheen op het label van Low voorman Alan Sparhawk en werd niet alleen vergeleken met Low maar ook met Mazzy Star, Shannon Wright en Elliott Smith.
Dat zijn stuk voor stuk bands en muzikanten die ik heel hoog heb zitten, maar desondanks had ik nog nooit van Haley Bonar gehoord.
Inmiddels weet ik dat de vijf platen die de Canadese muzikante de afgelopen 15 jaar uitbracht konden rekenen op zeer positieve recensies, maar ik beperk me voorlopig maar even tot haar zesde plaat.
Impossible Dream verscheen een week of zes geleden en pikte ik op dankzij een zeer lovende recensie in een Brits muziektijdschrift (ik gok dat het Uncut was). Sinds de eerste noten van de plaat ben ik fan, want Haley Bonar maakt muziek waar ik een ongelooflijk zwak voor heb.
Het is muziek die meerdere kanten op schiet, waardoor Impossible Dream een behoorlijk ongrijpbare plaat is. Haley Bonar verwerkt flink wat invloeden uit de folk en de country in haar muziek, maar een rootsplaat is Impossible Dream zeker niet. Een aantal tracks op de plaat is bijzonder aanstekelijk, maar Haley Bonar is ook zeker geen typische popprinses. Dankzij alle galm en de mooie helder gitaarlijnen heeft de muziek van de uit St. Paul, Minnesota, opererende singer-songwriter wat oppervlakkige raakvlakken met de dreampop en de slowcore, maar ook deze raakvlakken zijn uiteindelijk slechts van beperkte waarde.
Laten we het er maar op houden dat Haley Bonar een bijzonder eigen geluid heeft, waarin uiteenlopende invloeden zijn verwerkt.
De stem van de Canadese is al even moeilijk te omschrijven. Haley Bonar kan net zo’n countrystrot open trekken als Neko Case, maar is net zo makkelijk een zangeres van lome en dromerige torch songs of een rockchick die het stevigere werk niet schuwt.
Het maakt van Impossible Dream een vat vol tegenstrijdigheden en een hopeloze plaat voor recensenten die een plaat bij voorkeur binnen een paar regels in een hokje willen proppen. Het is echter ook een plaat vol geweldige songs, die worden gedragen door een hele bijzondere instrumentatie vol aangename galm en een stem die alle kanten op kan.
Grote kans dat je door alle loze vergelijkingen helemaal niets aan deze recensie hebt, maar ga, net als ik een week geleden deed, gewoon luisteren en de kans is groot dat Haley Bonar overtuigt. Bij mij groeit Impossible Dream nog wel even door, want het is ook nog eens een plaat die maar nieuwe geheimen blijft prijsgeven. Erwin Zijleman
