Eind 2014 begonnen Nick Cave en zijn band The Bad Seeds aan de opnames voor de opvolger van het in 2013 verschenen Push The Sky Away. De opnames waren net een half jaar onderweg toen Nick Cave’s 15 jarige zoon overleed na een bijzonder tragisch ongeval.
Het moet een enorme impact hebben gehad op de sessies die enkele maanden na het ongeval werden hervat en nu hebben geleid tot Skeleton Tree.
Dat Skeleton Tree een hele donkere plaat is geworden zal dan ook niemand verbazen, al moet gezegd worden dat de muziek van Nick Cave altijd al moeilijk overweg kon met het daglicht.
Skeleton Tree opent met de beklemmende klanken van Jesus Alone, waarin Nick Cave zijn teksten in eerste instantie voordraagt als een gedicht, terwijl The Bad Seeds spookachtige klanken produceren.
De openingstrack zorgt direct voor een beklemmend en wat unheimisch gevoel en het is een gevoel dat je tijdens de beluistering van de rest van de plaat niet meer gaat los laten. Skeleton Tree werd direct na de release door The Guardian vergeleken met een gapende open wond en dat is het.
Nick Cave worstelt hoorbaar met het verwerken van het onverwachte noodlot en maakt de luisteraar deelgenoot van zijn gevoelens. Experts zijn het er niet over eens of een noodlottige gebeurtenis een kunstenaar verlamt of juist inspireert, maar in het geval van Nick Cave is er geen enkele twijfel. Skeleton Tree is een intieme en aardedonkere plaat, maar het is ook een plaat vol songs van een enorme schoonheid. Het zijn bovendien songs met een enorme impact.
The Bad Seeds kiezen vrijwel zonder uitzondering voor een ingetogen en stemmig geluid. Het is een geluid waarin de piano zorgt voor de melancholie en de synths voor de beklemming. Door het vrij ingetogen geluid sneeuwen de emotionele vocalen van Nick Cave nergens onder en wat komen deze vocalen hard aan.
Skeleton Tree staat vol met prachtige songs, maar het zijn ook songs die pijn doen. De tragische dood van zijn zoon heeft Nick Cave geïnspireerd tot intieme teksten die het verdienen om ontrafelt te worden maar het zijn ook teksten die een donkere deken over de plaat leggen. De instrumentatie en de vocalen sluiten hier prachtig bij aan.
Skeleton Tree is een plaat die je op je in moet laten werken. De meeste recensies van de plaat zullen dan ook te vroeg komen om de plaat goed te kunnen duiden, maar op basis van de eerste paar keren luisteren durf ik Skeleton Tree al wel een van de meest indrukwekkende platen van het jaar te noemen, uiteraard naast Bowie’s Blackstar dat ook al op zo'n indrukwekkende, ontroerende en beklemmende wijze werd getekend door de dood. Erwin Zijleman
