Warhaus is een project van Maarten Devoldere, die vooral bekend is van de Belgische band Balthazar. Samen met Balthazar drummer Michel Balcaen en Soldier’s Heart zangeres Sylvie Kreusch (ook de vriendin van Devoldere) heeft de Belgische muzikant een plaat gemaakt die vermaakt en intrigeert. Op een of andere manier weet Balthazar tot dusver aan mijn aandacht te ontsnappen, maar We Fucked A Flame Into Being van Warhaus wist mijn aandacht direct te grijpen en heeft sindsdien niet meer los gelaten.
Het debuut van Warhaus wordt in persberichten vergeleken met de muziek van Leonard Cohen, Serge Gainsbourg en Nick Cave, waarmee de lat wel erg hoog wordt gelegd.
Van dit vergelijkingsmateriaal hoor ik persoonlijk niet altijd even veel terug. We Fucked A Flame Into Being doet qua sfeer heel af en toe denken aan de muziek van Leonard Cohen (en vooruit, in een van de tracks is het ook in vocaal opzicht een duidelijk voorbeeld) en wanneer de donkere tinten overheersen is ook de vergelijking met Nick Cave niet helemaal onzinnig, maar beide namen zou ik zelf niet hebben verzonnen wanneer het gaat om het vinden van relevant vergelijkingsmateriaal voor het debuut van Warhaus.
De vergelijking met de muziek van Serge Gainsbourg ligt meer voor de hand. We Fucked A Flame Into Being heeft het zwoele en sensuele van de muziek die Gainsbourg maakte in de jaren 60 en 70 en deelt de liefde van Gainsbourg voor whisky, sigaretten en mooie vrouwen.
Het meest bijzondere aan de muziek van Warhaus is wat mij betreft echter de instrumentatie en op dit terrein voegt Warhaus iets toe aan alles wat er al is. Het is een instrumentatie die flink wat raakvlakken heeft met de filmmuziek uit de jaren 60 en 70, waarbij de Franse filmmuziek (waar Gainsbourg ook een liefhebber en leverancier van was) en de muziek uit spooky Amerikaanse films uit deze periode centraal staan.
We Fucked A Flame Into Being valt op door mooie stemmige klanken die vooral donker gekleurd zijn en verrassend worden ingekleurd met bijzondere accenten van vooral blazers en incidenteel strijkers. Het is een muzikaal landschap waarin de donkere en lome vocalen van Maarten Devoldere (de manier van zingen doet wel wat denken aan Lou Reed) en de zwoele en licht onderkoelde achtergrondvocalen van Sylvie Kreusch uitstekend gedijen.
Het debuut van Warhaus klinkt door de instrumentatie, sfeer en vocalen zo anders dan de meeste andere platen van het moment dat de nieuwsgierigheid constant wordt geprikkeld. Deze nieuwsgierigheid wordt beloond, want gedurende de hele spelduur van We Fucked A Flame Into Being blijft Warhaus verrassen, intrigeren en vermaken. Het is misschien een tussendoortje tussen twee Balthazar platen, maar wat mij betreft is Warhaus een blijvertje. Erwin Zijleman
