Hij werd geboren in San Antonio, Texas, maar zette zijn eerste stappen als muzikant vanuit Los Angeles en San Francisco. Hij trok vervolgens naar New York, waar hij niet alleen terecht kwam in de punkscene, maar ook in aanraking kwam met hard drugs.
Vervolgens begon hij samen met zijn broer Javier en rootsmuzikant Jon Dee Graham de cultband True Believers.
Sindsdien maakt Alejandro Escovedo vooral rootsmuziek, al is hij nog altijd niet vies van een flinke portie rock ’n roll. Escovedo maakt soloplaten sinds 1992, maar ondanks het feit dat ze altijd kunnen rekenen op positieve recensies heb ik er maar twee in mijn bezit (A Man Under The Influence uit 2001 en het door John Cale geproduceerde The Boxing Mirror uit 2006). Allebei overigens zeer indrukwekkende platen, maar er moeten er meer zijn, zeker nu ik weet dat Escovedo het afgelopen decennium een aantal platen maakte met muzikant Chuck Prophet en David Bowie producer Tony Visconti.
Desondanks veerde ik niet direct enthousiast op toen onlangs Burn Something Beautiful verscheen. Dat enthousiasme was er echter onmiddellijk toen onlangs dan toch de eerste noten van de plaat uit de speaker kwamen, want wat is dit een lekkere en ook bijzondere plaat.
Alejandro Escovedo is inmiddels 65 en heeft al lange tijd een wat broze gezondheid, maar op zijn nieuwe plaat gaat hij tekeer als een jonge god. Dat doet hij niet alleen, want de gastenlijst op Burn Something Beuatiful is even indrukwekkend als de plaat zelf.
Escovedo toerde de afgelopen jaren met R.E.M. gitarist Peter Buck en Scott McCaughey van The Minus 5. Beiden staan op de gastenlijst, waarop verder de namen van onder andere John Moen (The Decemberists), Corin Tucker (Sleater-Kinney), Steve Berlin (Los Lobos) en Kelly Hogan (Neko Case) prijken.
Escovedo levert, zeker gezien zijn leeftijd een verrassend energieke en gedreven plaat af, waarop invloeden uit de rock domineren en de gitaren heerlijk mogen janken. Burn Something Beautiful doet me meer dan eens aan de muziek van David Bowie (en af en toe ook aan Roxy Music of Lou Reed), maar raakt ook aan de rootsrock zoals die in de huidige thuisstaat van Alejandro Escovedo wordt gemaakt (hij werkt tegenwoordig vanuit Dallas, Texas) en citeert hiernaast uit de punk en de rock ’n roll die Escovedo in zijn jongere jaren in New York omarmde.
Met name het gitaarwerk van Peter Buck, die er vrolijk op los soleert, is geweldig, maar ook de rest van de band heeft er zin in en dan zijn er natuurlijk ook nog de fraaie psychedelische invloeden en de geweldige strot van Alejandro Escovedo, die zingt als in zijn beste jaren.
Keer op keer ben ik Alejandro Escovedo uit het oog verloren, maar na het fantastische Burn Something Beautiful heb ik mezelf beloofd om dat niet meer te doen. Burn Something Beautiful is immers een vijfsterrenplaat. Niets meer, maar zeker niet minder. Erwin Zijleman
