De Amerikaanse singer-songwriter Rachael Yamagata debuteerde in 2004 met Happenstance. Het was een plaat die ik destijds heb omarmd als één van de beste platen van het jaar en het is er een die ik nog steeds koester. Op Happenstance liet Rachael Yamagata zich inspireren door grote singer-songwriters uit het verleden als Carole King en Laura Nyro, maar vond ze ook aansluiting bij de betere alternatieve singer-songwriters van dat moment, onder wie persoonlijke favorieten als P.J. Harvey en Fiona Apple. Happenstance sloot bovendien aan op het precies tien jaar eerder verschenen debuut van Jeff Buckley.
Het leken me ingrediënten voor een zeer succesvolle carrière, maar helaas opereert Rachael Yamagata sinds haar debuut wat in de marge. Dat is extra opmerkelijk wanneer je weet dat ze in 2008 met Elephants … Teeth Sinking Into Heart een nog veel betere plaat maakte en ook met het in 2011 verschenen Chesapeake ver boven haar soortgenoten uit stak.
Na de EP Heavyweight uit 2013 is Rachael Yamagata nu terug met Tightrope Walker en ook dit is een plaat van grote klasse en een enorme schoonheid. Ook op haar nieuwe plaat slaat de singer-songwriter uit Woodstock, New York, een brug tussen klassieke singer-songwriter muziek uit de jaren 70 en meer eigenzinnige muziek van recentere datum, maar voegt ze ook volop eigen ingrediënten toe.
Rachael Yamagata maakt muziek die in eerste instantie vooral opvalt door een hele mooie stem, die warm en verleidelijk klinkt, maar ook een rauw of op zijn minst hees randje bevat. De Amerikaanse maakt bovendien muziek die opvalt door een enorme intensiteit en door de neiging om steeds de grenzen van het klassieke popliedje op te zoeken.
Tightrope Walker is, mede door het gebruik van veel en uiteenlopende instrumenten, bovendien een opvallend veelkleurige plaat en het is er een die zowel vol en uitbundig als sober en ingetogen kan klinken. Ook Tightrope Walker is weer een plaat vol songs die me na één keer horen dierbaar waren, maar het zijn ook songs die ook nog heel lang beter en intenser worden.
Meer dan op haar vorige platen graaft Rachael Yamagata op Tightrope Walker verder terug in de tijd. Een aantal songs op de plaat bevat flink wat invloeden uit de folk, soul en de blues van voor de jaren 70 en tovert beelden van rokerige nachtclubs in duistere oorden op het netvlies. Vanuit die associatie is ook de muziek van Lera Lynn niet ver weg, maar waar Lera Lynn met haar muziek inmiddels een breed publiek weet te bereiken is de aandacht voor Rachael Yamagata’s Tightrope Walker tot dusver helaas minimaal.
Het is doodzonde, want Tightrope Walker is de vierde plaat waarop Rachael Yamagata laat horen dat ze behoort tot de beste en meest interessante vrouwelijke singer-songwriters van het moment. Hoogste tijd dus om van de daken te schreeuwen dat Rachael Yamagata weer een prachtplaat heeft gemaakt, maar als niemand wil luisteren koester ik Tightrope Walker wel in mijn eentje. Jaarlijstjesplaat. Erwin Zijleman
