De naam Sam Roberts Band is er nou niet direct één die prikkelt en aanzet tot luisteren. En omdat de band met de weinig inspirerende naam ook nog eens muziek maakt waar je even mee moet worstelen, begrijp ik wel dat de band rond de Canadese singer-songwriter Sam Roberts in Nederland geen begrip is.
Met name in de Verenigde Staten heeft de Canadees, die inmiddels zes platen op zijn naam heeft staan, een cultstatus en dat begrijp ik sinds het in 2014 verschenen Lo-Fantasy.
Het is een plaat waar ik tweeënhalf jaar geleden flink mee geworsteld heb. Die worsteling had niets te maken met de kwaliteit van de plaat, want die is evident. Ik heb me bij beluistering van Lo-Fantasy lange tijd vooral afgevraagd of Sam Roberts een kunstje heel goed beheerst of muziek maakt die in artistiek opzicht interessant is.
Het is een vraag die ook weer op zal duiken bij beluistering van het onlangs verschenen Terraform. Ook Terraform is een plaat vol geweldig klinkende popsongs, maar het is ook een plaat die zich laat beluisteren als een meervoudige greep uit een omgevallen platenkast of als een collega van flarden hits.
Het is dit keer een platenkast met vooral klassiekers uit de jaren 80, maar er zit ook wel een psychedelisch pareltje uit de jaren 60 tussen. Terraform springt daarom, net als Lo-Fantasy, van de hak op de tak, maar ondertussen vermaakt de muziek van Sam Roberts Band vrij genadeloos.
Dat van de hak op de tak springen doet Sam Robert overigens niet alleen tussen songs, maar ook binnen songs. Zo kan een lichtvoetig elektronisch popliedje omslaan in een duistere bluesy song of kan een psychedelische song die zo lijkt weggelopen uit de jaren 60 omslaan in 80s pop van het zoetste soort.
Sam Roberts Band doet op Terraform wat 10cc in de jaren 70 en 80 deed en ook die band kreeg niet altijd de handen van de critici op elkaar, maar wordt inmiddels toch geprezen. Terraform bevat een aantal briljante momenten en een aantal songs die zich heerlijk opdringen, maar echt vat krijg je niet op de muziek van de Canadees.
Terraform bevalt daarom het best wanneer je de vraag of Sam Roberts een enorm talent of een copycat is achterwege laat en geniet van al het moois dat Terraform te bieden heeft. Zo zijn er heerlijk dromerige psychedelische geluidstapijten, puntige funky accenten, veel heerlijk gitaarwerk, elektronica die geen geheim maakt van een voorliefde voor Kraftwerk en vooral heel veel geweldige popliedjes die een groot deel van de platenkast doorkruisen.
Lo-Fantasy heb ik uiteindelijk omarmd, bij Terraform was de liefde er vrijwel onmiddellijk, al blijft er ook iets knagen. Dat laatste negeer ik voorlopig maar even. Erwin Zijleman
