Bijna drie jaar geleden ontdekte ik bij toeval het titelloze debuut van Nedelle Torrisi, die eerder samen met Thom Moore muziek maakte als Nedelle & Thom en ook nog een aantal platen maakte als Nedelle. Het debuut onder haar volledige naam werd een paar jaar geleden opgenomen met Kenny Gilmore (Ariel Pink's Haunted Graffiti), was vervolgens een tijd zoek toen haar laptop verdween, werd medio 2013 toch nog uitgebracht zonder titel, dook vorig jaar weer op als Advice From Paradise en werd deze zomer nogmaals opnieuw uitgebracht als Deluxe editie van Advice From Paradise.
Het is nogal wat aandacht voor een plaat die slechts in zeer kleine kring is opgepikt, maar het is aandacht waarop echt helemaal niets valt af te dingen. Het debuut van Nedelle Torrisi is immers een buitengewoon fascinerende en ook nog eens wonderschone plaat.
Omdat ik de plaat bijna drie jaar geleden al eens besprak en ik nog steeds achter de destijds opgeschreven woorden sta, kan ik deels volstaan met herhaling. Nedelle Torrisi maakt op Advice From Paradise muziek die zich aan de ene kant laat beluisteren als een klassieke singer-songwriter plaat, maar het is ook een singer-songwriter plaat die je nog niet eerder gehoord hebt.
Zoals zo vaak wist Allmusic.com het weer prachtig te beschrijven: "Drawing from soft rock and Laurel Canyon influences, subtle electronics, and sweet indie pop, sometimes the record has the feel of Steely Dan doing trip-hop; sometimes it sounds like Carole King recording the songs she wrote in 1972 with slightly clunky but expertly operated 2013 technology". Het is allemaal waar.
Nedelle Torrisi schrijft prachtige tijdloze popliedjes, maar verpakt deze vervolgens in muziek die alleen maar uit het heden kan komen. Het is betoverende muziek waarin stokoude invloeden doorklinken, maar waarin ook flink wordt geëxperimenteerd met elektronica. Het is elektronica die warm en sfeervol klinkt en die warmte kunnen we momenteel wel gebruiken.
De plaat van Nedelle Torrisi is behoorlijk veelzijdig door het instrumentarium op de plaat, maar ook qua stijlen wordt er flink gevarieerd. Het ene moment gaat Nedelle Torrisi aan de haal met 70s singer-songwriter pop of zwoele soulpop, maar ook voor stekelige indiepop of moderne elektronische muziek draait de Amerikaanse singer-songwriter haar hand niet om.
In instrumentaal en vocaal opzicht is het allemaal prima, maar het zijn de songs die me vooral van deze plaat doen houden. De songs van Nedelle Torrisi voelen meer dan eens aan als een warm bad, maar eigenlijk laten ze zich geen van allen goed voorspellen en wordt je steeds weer op het verkeerde been gezet. Heel af en toe moet ik zelfs aan Fiona Apple denken, maar het is wel Fiona Apple die haar depressies heeft verruild voor een roze bril.
Omdat Nedelle Torrisi zich op deze plaat vooral buiten de gebaande paden begeeft duurt het even voordat je deze plaat op de juiste waarde kunt schatten, maar vervolgens is het een plaat die constant verleidt met popliedjes waarvan je alleen maar heel intens kunt houden.
Alle reden dus oom ook deze nieuwe gedaante van de inmiddels al weer een paar jaar oude plaat onder de aandacht te brengen. De Deluxe editie voegt overigens prachtige, relatief sobere, alternatieve versies van de songs toe, waarin pianoklanken en de fraaie stem van Nedelle Torrisi domineren en de prachtsongs weer ander, maar minstens net zo mooi klinken.
Een ‘cult classic’ noemt haar label het inmiddels. Waar, maar er zit echt veel meer in. Briljante plaat. Erwin Zijleman