Voor opvolger Pleasure heeft Leslie Feist bijna zes jaar de tijd genomen. Het levert haar meest avontuurlijke plaat tot dusver af en het is een plaat die aansluit bij de avontuurlijke bands uit de Toronto scene (onder wie het geweldige Broken Social Scene) waarin ze ooit op jonge leeftijd opdook.
Feist betoverde tien jaar geleden misschien nog met lekker in het gehoor liggende popliedjes met een flinke suikerlaag, maar kiest nu voor een betrekkelijk kaal en rauw geluid en behoorlijk ingetogen en soms zelfs bijna verstilde songs.
De instrumentatie op Pleasure mag best kaal worden genoemd. Zeker in de eerste tracks staan eenvoudige en opvallend rauw klinkende gitaarakkoorden centraal. Het zijn soms wat bluesy aandoende gitaarakkoorden, die bij mij vooral associaties oproepen met de eerste twee platen van PJ Harvey.
De rauwe en vaak eenvoudige akkoorden staan lijnrecht tegenover de warme, soms in meerdere lagen opgenomen vocalen van Feist, wat een fraai contrast oplevert. Voor de verdere inkleuring wordt hier en daar wat sprookjesachtige elektronica of soms wat basale percussie ingezet, maar veel is het niet, buiten de enkele keer dat een compleet koor opduikt of Jarvis Cocker een spoken word bijdrage levert.
Door het gitaarwerk had ik onmiddellijk associaties met de eerste albums van PJ Harvey, maar ook de songs en de vocalen van Feist doen op Pleasure meer dan eens denken aan de vroege platen van de Britse muzikante.
Waar de zoete en kleurrijke popliedjes van Leslie Feist zich in het verleden snel en genadeloos opdrongen, is Pleasure een plaat die tijd vraagt. Op het eerste gehoor is het een wat rommelig klinkende plaat vol songs die flink tegen de haren instrijken en zeker niet direct blijven hangen.
Ik denk dan ook dat veel liefhebbers van het oudere werk van Feist teleurgesteld zullen afhalen, maar ik ben zelf, zeker na enige gewenning, behoorlijk onder de indruk van de nieuwe plaat van de Canadese singer-songwriter.
Zeker bij beluistering met de koptelefoon vallen naast de rauwe gitaaruithalen en de mooie vocalen ook de nodige details op en verder blijken de nieuwe songs van Feist te groeien wanneer je Pleasure vaker hoort. Feist produceerde het album samen met de al even geheimzinnige Mocky en de Franse producer Renaud Letang, die flink buiten de lijntjes mogen kleuren, wat pas na enige gewenning effect sorteert.
Waar bij eerste beluistering vooral de wat rauwe en rommelige klanken (en zelfs een sample van metal band Mastodon) het meest in het oor springen, hoor je bij herhaalde beluistering toch ook voldoende van de intieme folkliedjes waarmee Leslie Feist ooit opdook. Zo zacht en zoet als vroeger zijn ze niet, maar boeiend is de nieuwe plaat van Feist absoluut.
Pleasure is een plaat die respect afdwingt vanwege de keuze voor een bijzonder nieuw en wat tegendraads eigen geluid, maar het blijkt al snel ook een plaat vol mooie en eigenzinnige popliedjes. Leslie Feist is lang weggeweest, maar maakt nog altijd muziek die er toe doet. Sterker nog, Pleasure is misschien wel haar beste plaat tot dusver, al zal het in de meeste gevallen even duren voor je er zo over denkt. Erwin Zijleman