De muzikante uit Buenos Aires maakte de afgelopen 15 jaar een viertal buitengewoon fascinerende platen, waarop ze op zeer eigenzinnige wijze invloeden uit de elektronica, folk, pop, psychedelica, Latin en avant garde met elkaar wist te verbinden.
Dit doet Juana Molina ook weer op het nu verschenen Halo, de opvolger van het al weer uit 2013 stammende Wed 21.
Ook op het thuis in Buenos Aires opgenomen Halo maakt Juana Molina weer muziek die met geen mogelijkheid in een hokje is te duwen, die nadrukkelijk buiten de lijntjes kleurt en die, zeker bij eerste beluistering, een vervreemdende uitwerking heeft op de luisteraar.
Ondanks het experimentele karakter van de muziek van Juana Molina is Halo echte zeker geen hele ontoegankelijke plaat. Allmusic.com omschrijft haar muziek als “as eccentric as inviting” en slaat hiermee de spijker op de kop. De muziek van Juana Molina is in vrijwel alle opzichten anders dan de meeste andere muziek die deze week is verschenen, maar het is ook muziek die direct nieuwsgierig maakt en die, ondanks de vele hobbels die Juana Molina opwerpt, redelijk makkelijk overtuigt.
De genoemde hobbels vind je bijvoorbeeld in de instrumentatie, die uitermate subtiel is en steeds dingen doet die je niet verwacht. De sobere inzet van gitaren en elektronica, hier en daar aangevuld met percussie, zorgt op hetzelfde moment voor een loom en atmosferisch klankentapijt, dat de hectische wereld buiten even tot stilstand brengt.
De zang van Juana Molina doet precies hetzelfde. De muzikante uit Buenos Aires fluistert en zingt op een manier die compleet los lijkt te staan van de fascinerende muziek op Halo, maar er bij herhaalde beluistering toch nauw mee verbonden blijkt en dan makkelijk betovert.
Zeker na enige gewenning blijkt de muziek van Juana Molina op Halo opvallend trippy en bezwerend. Beluistering van Halo is een martelgang wanneer je alles probeert te begrijpen of de plaat probeert te ontleden in songs met een kop en een staart, maar wanneer je je zonder al te veel nadenken laat meevoeren door de bijzondere klanken op de plaat, blijkt Halo een plaat vol groeipotentie, waarop ook de details aan kracht winnen.
Halo sluit aan bij de avant garde uit Europa en de Verenigde Staten, maar is door de invloeden uit de Latin, die vergeleken met de vorige plaat wat aan terrein hebben gewonnen, ook anders.
Bovendien experimenteert Juana Molina niet om het experimenteren. Wat het ene moment nog ongrijpbaar klinkt, is het volgende moment opeens verrassend toegankelijk of zelfs lichtvoetig.
Het levert een bijzonder intrigerend vat vol tegenstrijdigheden op. Halo is een plaat om bij tot rust te komen en het is een plaat die je wereld op zijn kop zet. Halo is bezwerend en hypnotiserend, maar ook tegendraads en vervreemdend. Het is zeker geen makkelijke kost, maar wat is de muziek van Juana Molina weer heerlijk avontuurlijk en uiteindelijk ook mooi en overtuigend. Erwin Zijleman