Just For A Day uit 1991, Souvlaki uit 1993 en Pygmalion uit 1995 (overigens als 3 cd set voor een laag bedrag te koop) staan bol van de invloeden uit de ambient, post-rock, shoegaze en dreampop en moeten in de twee laatstgenoemde genres absoluut worden gerekend tot de klassiekers.
Toen het relatief experimentele Pygmalion in 1995 verscheen was het doek voor Slowdive eigenlijk al gevallen. Neil Halstead en Rachel Goswell, de belangrijkste leden van de band, gingen verder als Mojave 3, maar wisten het hoge niveau van de platen van Slowdive niet meer te benaderen.
Bijna twintig jaar na het laatste levensteken stond Slowdive vanaf 2014 weer met enige regelmaat op het podium en nu is er dan, na een afwezigheid van 22 jaar, de vierde plaat van de Britse band.
Ik had op voorhand wel wat twijfels over de juistheid van de beslissing van de band om een nieuwe plaat op te nemen. De nagenoeg perfecte trilogie uit de jaren 90 leek immers niet te benaderen en ook de concurrentie van nieuwe bands die voortborduren op de hoogtijdagen van de shoegaze en dreampop is momenteel erg groot.
De eerste noten van de nieuwe en titelloze plaat van Slowdive nemen echter alle twijfel weg. Slowdive keert terug met wonderschone gitaarlijnen en een atmosferisch geluid vol galm dat onmiddellijk benevelt. De dromerige zang van Neil Halstead en de nog altijd engelachtige vocalen van Rachel Goswell doen de rest.
Laat de nieuwe plaat van Slowdive uit de speakers komen en je bent onmiddellijk terug in de jaren 90. Op hetzelfde moment sta je ook nog met één been in het heden, want in tegenstelling tot de meeste nieuwe shoegaze en dreampop bands, doet Slowdive op haar nieuwe plaat meer dan het reproduceren van het glorieuze geluid uit het verleden.
De leden van de band hebben sinds 1995 stevig aan de weg getimmerd met andere bands en projecten en hebben al deze ervaring meegenomen naar de studio. De nieuwe plaat van Slowdive borduurt absoluut voort op de gloriejaren van de band, maar laat ook een wat zweveriger geluid horen dat uitstekend past bij de honingzoete melodieën waarop de band nog altijd het patent lijkt te hebben. Het is overigens een geluid dat goed laat horen hoezeer bijvoorbeeld The Xx zich heeft laten beïnvloeden door de platen van Slowdive.
Bij eerste beluistering vond ik de acht, over het algemeen wat langere, tracks op de plaat nog redelijk eenvormig, maar bij herhaalde en intensieve beluistering en zeker bij beluistering met de koptelefoon openbaart zich een muzikaal landschap vol geheimen.
Slowdive maakt op haar comeback plaat wonderschone muziek vol avontuur, die meer dan eens doet vermoeden dat de tijd 22 jaar stil heeft gestaan, maar die ook gehakt maakt van alle jonge bands die een graantje mee willen pikken van de shoegaze en dreampop revival. Het gitaarwerk is zoals altijd wonderschoon en ook de zang op de plaat is prachtig. De benevelende en zoete klanken trekken de laatste twijfels over de streep. Ik had vooraf flink wat twijfels, maar de comeback plaat van Slowdive is echt betoverend mooi. Erwin Zijleman