Toen de nog piepjonge muzikante aan het eind van de jaren 80 haar eerste muziek uitbracht, distribueerde ze deze muziek zelf op cassettebandjes. En toen ze in 1990 haar officiële debuut uitbracht, deed ze dit op haar eigen label Righteous Babe Records.
Met haar titelloze debuut uit 1990 stond Ani DiFranco aan de basis van het anti-folk genre en in de jaren die volgden verbaasde de jonge singer-songwriter uit New York niet alleen met ijzersterke platen, maar bovendien met een bijna onwaarschijnlijke productiviteit.
Alleen in de jaren 90 bracht Ani DiFranco al zo’n 15 platen uit, waaronder Not A Pretty Girl uit 1995, dat ik nog altijd haar sterkste plaat vind. Sinds de start van het nieuwe millennium is Ani DiFranco helaas wat minder productief al bracht ze tussen 2000 en 2010 nog altijd acht platen uit, wat natuurlijk een zeer respectabel aantal is. Het zijn platen waarop Ani DiFranco steeds meer afstand nam van de anti-folk en steeds meer invloeden uit de jazz toe liet in haar muziek.
Red Letter Year uit 2008 was helaas lange tijd de laatste plaat van Ani DiFranco die op Spotify is te vinden. Het prachtige Which Side Are You On? uit 2012 en het nauwelijks opgemerkte Allergic To Water uit 2014 trokken hierdoor minder aandacht dan een muzikant van het kaliber van Ani DiFranco verdient. Gelukkig heeft de tegenwoordig in New Orleans woonachtige muzikante voor haar nieuwe plaat een andere keuze gemaakt.
Binary was sinds de dag van de release, ongeveer een maand geleden, op Spotify beschikbaar en leek me op voorhand een zekerheid voor mijn BLOG. De plaat viel me bij eerste beluistering echter vies tegen. Het van een flinke soulinjectie voorziene Binary kabbelde bij eerste beluistering maar voort en wist me, ondanks mijn bewondering voor het prachtige oeuvre van Ani DiFranco en het respect voor haar eigenzinnigheid, maar niet te grijpen.
Eerder deze week trof ik de cd aan in een envelop met voornamelijk Zweedse promo’s en besloot ik Binary toch nog een kans te geven. Of het ligt aan de net wat hogere temperaturen van het moment of aan een ander verwachtingenkader weet ik niet, maar bij hernieuwde beluistering van Binary vond ik het opeens een mooie en fascinerende plaat.
Ook op Binary laat Ani DiFranco zich weer inspireren door het fascinerende New Orleans en trekt ze de lijn van haar vorige platen door. Bijgestaan door onder andere Ivan Neville, Maceo Parker en Justin Vernon (Bon Iver) combineert Ani DiFranco op Binary folk met flink wat invloeden uit de soul en de jazz.
Binary klinkt warm, zwoel en gloedvol en lang niet zo strijdbaar als de oude platen van Ani DiFranco, maar de Amerikaanse spreekt zich nog altijd nadrukkelijk uit over zaken die haar aan het hart liggen.
Binary kan als een warme deken over je heen liggen, maar wint aan kracht wanneer je de bijzondere songs van Ani DiFranco een voor een ontrafelt. De vaak wat broeierige songs komen dan één voor één tot leven en brengen het enorme talent van Ani DiFranco aan de oppervlakte. Oordeel vooral niet te snel. Ik weet zelf inmiddels dat ik een maand geleden veel te snel een hele mooie en fascinerende plaat aan de kant heb geschoven. Erwin Zijleman